65
Etsi me adsiduo confectum cura dolore
sevocat a doctis, Ortale, virginibus,
nec potis est dulcis Musarum expromere fetus
mens animi, tantis fluctuat ipsa malis -
namque mei nuper Lethaeo gurgite fratris
pallidulum manans alluit unda pedem,
Troia Rhoeteo quem subter litore tellus
ereptum nostris obterit ex oculis.
. . . .
Numquam ego te, vita frater amabilior,
aspiciam posthac? At certe semper amabo,
semper maesta tua carmina morte canam,
qualia sub densis ramorum concinit umbris
Daulias, absumpti fata gemens Ityli.
Sed tamen in tantis maeroribus, Ortale, mitto
haec expressa tibi carmina Battiadae,
ne tua dicta vagis nequiquam credita ventis
effluxisse meo forte putes animo,
ut missum sponsi furtivo munere malum
procurrit casto virginis e gremio,
quod miserae oblitae molli sub veste locatum,
dum adventu matris prosilit, excutitur,
atque illud prono praeceps agitur decursu,
huic manat tristi conscius ore rubor.
65
Ētsī me ādsĭdŭō cōnfēctūm cūră dŏlōrĕ
sēvŏcăt ā dōctīs, ‖ Ōrtălĕ, vīrgĭnĭbūs,
nēc pŏtĭs ēst dūlcīs Mūsārum ēxprōmĕrĕ fētūs
mēns ănĭmī, tāntīs ‖ flūctŭăt īpsă mălīs -
nāmquĕ mĕī nūpēr Lēthaēō gūrgĭtĕ frātrīs
pāllĭdŭlūm mānāns ‖ āllŭĭt ūndă pĕdēm,
Trōĭă Rhoētēō quēm sūbtēr lītŏrĕ tēllūs
ērēptūm nōstrīs ‖ ōbtĕrĭt ēx ŏcŭlīs.
. . . .
Nūmquam ĕgŏ tē, vītā ‖ frātĕr ămābĭlĭōr,
āspĭcĭām pōsthāc? Āt cērtē sēmpĕr ămābō,
sēmpēr maēstă tŭā ‖ cārmĭnă mōrtĕ cănām,
quālĭă sūb dēnsīs rāmōrūm cōncĭnĭt ūmbrīs
Daūlĭăs, ābsūmptī ‖ fātă gĕmēns Ĭtўlī.
Sēd tămĕn īn tāntīs maērōrĭbŭs, Ōrtălĕ, mīttō
haēc ēxprēssă tĭbī ‖ cārmĭnă Bāttĭădaē,
nē tŭă dīctă văgīs nēquīquām crēdĭtă vēntīs
ēfflūxīssĕ mĕō ‖ fōrtĕ pŭtēs ănĭmō,
ūt mīssūm spōnsī fūrtīvō mūnĕrĕ mālūm
prōcūrrīt cāstō ‖ vīrgĭnĭs ē grĕmĭō,
quōd mĭsĕrae ōblītaē mōllī sūb vēstĕ lŏcātūm,
dum ādvēntū mātrīs ‖ prōsĭlĭt, ēxcŭtĭtūr,
ātque īllūd prōnō praēcēps ăgĭtūr dēcūrsū,
huīc mānāt trīstī ‖ cōnscĭŭs ōrĕ rŭbōr.