I
...
et tetracem, Romae quem nunc uocitare taracem
coeperunt. Auium est multo stultissima; namque
cum pedicas necti sibi contemplauerit adstans,
immemor ipse sui tamen in dispendia currit.
Tu uero adductos laquei cum senseris orbes
appropera et praedam pennis crepitantibus aufer.
Nam celer oppressi fallacia uincula colli
excutit et rauca subsannat uoce magistri
consilium et laeta fruitur iam pace solutus.
Hic prope Peltinum ad radices Apennini
nidificat, patulis qua se sol obicit agris,
persimilis cineri collum, maculosaque terga
inficiunt pullae cacabantis imagine guttae.
Tarpeiae est custos arcis non corpore maior
nec qui te uolucres docuit, Palamede, figuras.
Saepe ego nutantem sub iniquo pondere uidi
mazonomi puerum, portat cum prandia, circo
quae consul praetorue nouus construxit ouanti.
II
Cum nemus omne suo uiridi spoliatur honore,
fultus equi niueis siluas pete protinus altas
exuuiis: praeda est facilis et amoena scolopax.
Corpore non Paphiis auibus maiore uidebis.
Illa sub aggeribus primis, qua proluit umor,
pascitur, exiguos sectans obsonia uermes.
At non illa oculis, quibus est obtusior, etsi
sint nimium grandes, sed acutis naribus instat:
impresso in terram rostri mucrone sequaces
uermiculos trahit et uili dat praemia gulae.
I
...
ēt tĕtrăcēm, Rōmaē quēm nūnc vŏcĭtārĕ tărācēm
coēpērūnt. Ăvĭum ēst mūltō stūltīssĭmă; nāmquĕ
cūm pĕdĭcās nēctī sĭbĭ cōntēmplāvĕrĭt ādstāns,
īmmĕmŏr īpsĕ sŭī tămĕn īn dīspēndĭă cūrrīt.
Tū vēro āddūctōs lăquĕī cūm sēnsĕrĭs ōrbēs
āpprŏpĕra ēt praēdām pēnnīs crĕpĭtāntĭbŭs aūfēr.
Nām cĕlĕr ōpprēssī fāllācĭă vīncŭlă cōllī
ēxcŭtĭt ēt raūcā sūbsānnāt vōcĕ măgīstrī
cōnsĭlĭum ēt laētā frŭĭtūr iām pācĕ sŏlūtūs.
Hīc prŏpĕ Pēltīnum ād rādīcēs Āpēnnīnī
nīdĭfĭcāt, pătŭlīs quā sē sōl ōbĭcĭt āgrīs,
pērsĭmĭlīs cĭnĕrī cōllūm, măcŭlōsăquĕ tērgă
īnfĭcĭūnt pūllaē căcăbāntĭs ĭmāgĭnĕ gūttaē.
Tārpēiae ēst cūstōs ārcīs nōn cōrpŏrĕ māiōr
nēc quī tē vŏlŭcrēs dŏcŭīt, Pălămēdĕ, fĭgūrās.
Saēpe ĕgŏ nūtāntēm sŭb ĭnīquō pōndĕrĕ vīdī
māzŏnŏmī pŭĕrūm, pōrtāt cūm prāndĭă, cīrcō
quaē cōnsūl praētōrvĕ nŏvūs cōnstrūxĭt ŏvāntī.
II
Cūm nĕmŭs ōmnĕ sŭō vĭrĭdī spŏlĭātŭr hŏnōrĕ,
fūltŭs ĕquī nĭvĕīs sīlvās pĕtĕ prōtĭnŭs āltās
ēxŭvĭīs: praēda ēst făcĭlīs ĕt ămoēnă scŏlōpāx.
Cōrpŏrĕ nōn Păphĭīs ăvĭbūs māiōrĕ vĭdēbīs.
Īllă sŭb āggĕrĭbūs prīmīs, quā prōlŭĭt ūmōr,
pāscĭtŭr, ēxĭgŭōs sēctāns ōbsōnĭă vērmēs.
Āt nōn īlla ŏcŭlīs, quĭbŭs ēst ōbtūsĭŏr, ētsī
sīnt nĭmĭūm grāndēs, sĕd ăcūtīs nārĭbŭs īnstāt:
īmprēsso īn tērrām rōstrī mūcrōnĕ sĕquācēs
vērmĭcŭlōs trăhĭt ēt vīlī dāt praēmĭă gūlaē.