I

ORBATA POST LAQVEVM SACRILEGA

Magistratus de confessa sumat supplicium. Amisso quaedam uiro et duobus liberis suspendit se. Incidit ei laqueum tertius filius. Illa, cum sacrilegio facto sacrilegus quaereretur, dixit magistratui se fecisse sacrilegium. Vult magistratus tamquam de confessa supplicium sumere; filius contradicit. Facio, iudices, in foro quod domi feci: matrem mori prohibeo. Quomodo, inquit, fecisti? quo loco quae sustuleras condidisti? Haerebat nec quicquam sacrilegi nisi poenam nouerat. Amissis duobus liberis sacrilega sibi uidebatur quod uiuebat. Non adfuturus ueni, sed seruaturus. Alii pro reis rogant, ego rogabo ream. Nullum habet accusator nisi in subselliis meis testem. Non est confessio nisi cum accusator eruit, negat rea, tortor expressit. Fertur quaedam uiso contra spem filio expirasse. Si ad mortem agit matres magnum gaudium, quid magnus dolor? Mater, habes non mediocre solacium: uides aliquid et deos perdere. Magis deos miseri quam beati colunt. Non fecit sacrilegium mulier, non fecit anus, non fecit orbata, non fecit quae custoditur, non fecit quae confitetur. Irata, inquit, dis sacrilegium potuit committere. Frangitur calamitosis animus et ipsa se infelicitas damnat, et hoc condicio humana uel pessimum habet, quod Fortuna quos miseros fecit etiam superstitiosos facit. Diligentius dii coluntur irati. Quis ergo fecit? Vnde scire possum qui matrem custodii? Ago causam legum, ne carnificem quem sacrilegis minantur calamitosis adhibeant. Deos ita coluit ut quae pro tam multis timeret.

PARS ALTERA.

Confessio conscientiae uox est. Confessio coacti et quae fecit agnoscentis uerbum est. Omnium uox erat: "sacrilegus latere non poterit; quisquis est, non ipse bonum exitum faciet, non quisquam suorum; etsi nemo fuerit accusator, ipse narrabit." Concita processit, uelut diis ipsis persequentibus; "feci" inquit. Supplicium de ea uel nunc exigamus homines de qua dii olim exigere coeperunt. Violatorum numinum maiestate conpulsa est ut mori et uellet et deberet et non posset. Incisus est laqueus. Ita putabas te, sacrilega, secreto mori posse? Omnia fecit ut taceret quae ne confiteretur etiam mori uoluit. Si crimen quaeritis, factum est sacrilegium, si sacrilegum, fatetur. Facti quaeritis causam? Si priusquam amitteret liberos, auara fuit; si postquam amisit, irata.

II

PHIDIAS AMISSIS MANIBVS

Sacrilego manus praecidantur. Elii ab Atheniensibus Phidian acceperunt ut his Iouem Olympium faceret, pacto interposito ut aut Phidian aut centum talenta redderent. Perfecto Ioue Elii Phidian aurum rapuisse dixerunt et manus tamquam sacrilego praeciderunt, truncatum Atheniensibus reddunt. Petunt Athenienses centum talenta. Contradicunt. Iam Phidian commodare non possumus. Tunc demum illa maiestas exprimi potest cum animus opera prospexit, manus duxit. Ante sibi quam operi Iouem fecit. Sacrilegi uos estis, qui praecidistis consecratas manus. Primum sanguinem deus sui uidit artificis. Testor Iouem, proprium iam Phidiae deum. Ars alios in miseria sustinet, te miserrimum fecit. Paciscendum Phidian manus fecerant. Sine eo Phidian nos recepturos putatis sine quo uos accepturi non fuistis? Commodauimus qui facere posset deos, recepimus qui ne adorare quidem possit. Non pudet uos Iouem debere sacrilego? Superest homo, sed artifex periit. Poenam nobis Phidiae, non Phidian redditis. Manus quae solebant deos facere nunc ne homines quidem rogare possunt. Talem fecit Iouem ut hoc eius opus Elii esse ultimum uellent. Manus commodauimus, manus reposcimus. Elius est testis, Elius accusator, Elius iudex, Atheniensis tantum reus. Inuoco deos, et illos quos fecit Phidias et illos quos facere potuit. Recepimus Phidian: confiteor, si possumus commodare.

PARS ALTERA.

Habuimus aurum olim sacrum, habuimus ebur; sacrae materiae artificem quaesiuimus. Disposueramus quidem ut aliis quoque templis simulacra Phidias faceret, sed non erat tam necesse ornare deos quam uindicare.

III

INFAMIS IN NVRVM

Duorum iuuenum pater uni uxorem dedit, quo peregre profecto infamari coepit socer in nurum. Maritus reuersus abduxit ancillam uxoris et torsit. Illa in tormentis periit. Maritus incerto quid quaesierit se suspendit. Imperat alteri filio pater ut eandem ducat; nolentem abdicat. Duc, inquit, fratris uxorem. Si hoc fieri potest, adulterum frater inuenit. Haec est mihi causa abdicationis quae fratri mortis fuit. Duc, inquit, fratris uxorem. Temptari me, si qua est fides, credidi. Mulier, si nubere lugenti potes, facis ut de te omnia credantur. Cogor eam ducere quae mihi abdicationis est causa, populo rumoris, uiro mortis. Legi iam uxorem quae, si peregrinatio inciderit, mecum peregrinari uelit, quae, si uiro aliquid acciderit, nubere alii nolit. Qui me abdicari audiunt, putant fratrem de me aliquid suspicatum.

PARS ALTERA.

Obiecisti mihi ultimum nefas et quod qui tantum suspicatus est noluit uiuere. Inpulsu tuo frater torsit ancillam, et, quia nihil repperit, falsas suspiciones morte expiauit.

IV

HOMICIDA IN SE

Homicida insepultus abiciatur. Quidam se occidit; petitur ut insepultus abiciatur. Contradicitur. Adferre sibi coactus est manus assiduis malis. Summam infelicitatum suarum in hoc remouit, quod existimabat licere misero mori. Infelicissime adulescens, cum te prohiberi etiam sepultura uideo, mirari desino quod peristi. Tales inimicos habes ut etiam mortuum persequantur. Facilius miserum quam sceleratum Fortuna uincit. Sumpsisti hoc ferrum, Cato, et quam inuidiosum, quod Catonem occideris. Curti, perdideras sepulturam nisi in morte repperisses. Quid est in uita miserius quam mori uelle? quid in morte quam non posse sepeliri? Quis miretur eum mori uoluisse quem fugientem quoque Fortuna persequitur? Omnibus natura sepulturam dedit: naufragos idem fluctus qui expulit sepelit; suffixorum corpora crucibus in sepulturam suam defluunt; eos qui uiui uruntur poena funerat. Irascere interfectori, sed miserere interfecti. Homicida, inquit, est, quia se occidit. Huic irasceris pro quo irasceris ? Non ahud Scaeuolae Mucio cognomen dedit et capto contra Porsennam regem libertatem reliquit quam uilitas sui. Non aliud Codrum illum ceteris imperatoribus exemplum dedit quam quod positis imperatoris insignibus ad mortem cucurrit, nec ullo maior dux fuit quam quod se ducem non esse mentitus est. Non postulo ut gloriosum mori sed ut tutum sit. Non magis crudeles sunt qui uolentes uiuere occidunt quam qui uolentes mori non sinunt. Curtius deiciendo se in praecipitem locum fatum sepulturae miscuit; celebratur Cato: huic miserrimo quod aliquid non ignaue de spiritu suo statuit tantum inpune sit. Etiam uulnera infelicis in crimen scrutantur. Aestimate an uiuere licuerit cui ne mori quidem licuit.

PARS ALTERA.

Facinus indignum si inueniuntur manus quae sepeliant eum quem occiderunt suae. Sumpsit gladium, uideo ardentes oculos - in quem, nescio; quod solum scio, scelus cogitat. Nescio cuius sibi criminis conscius confugit ad mortem, cuius inter scelera etiam hoc est, quod damnari non potest. Contra hos inuentum est ut aliquid post mortem timerent: non timent mortem. Nihil non ausurus fuit qui se potuit occidere.

V

FORTIS NOLENS AD PATREM FORTEM REDIRE

Abdicauit quidam filium; ille tacuit. Fortiter fecit; petit praemio ad patrem reditum; pater contradixit. Postea pater fortiter fecit; petit ad se filii reditum; filius contradicit. Ego fortior sum: post tuam pugnam pugnauimus, post meam uicimus. Reuertere, dignam te domum feci. Isti oculi mei sunt, istae manus meae sunt, ista contumacia mea est. Si mereor praemium, mihi date, si non mereor, isti suum reddite. "Ego" inquit "eadem lege praemium non accepi." Hoc est unde abdicatus es, quod putas nihil inter te et patrem interesse. Post tam similia opera, si tantum commilito esses, patrem me adoptare debueras. Admoneo te, iuuenis: hoc praemium qui recusauerat petit. "Timeo ne me iterum abdices." Commissurum me putas ut iterum rogem? Bello grauiore pugnaui, quo necesse fuit etiam senibus militare, quo fortes esse non potuerunt etiam qui priore bello fuerant. Ille annos suos exercuit, ego uici meos. Tu fregisti bellum, ego sustuli. Quanta adhortatio iuuenum fui senex fortis! Vtrique nostrum praemium reddite. Militaui senex, militaui exanguis, militaui qui iam uicarium dederam. Vterque nostrum cum rogatur fastidit, cum relinquitur rogat. Quid nos suspicari cogis quod non uis in paternam domum uenire nisi tuo praemio? Turpe erat uirum fortem nisi a patre coacto non recipi.

PARS ALTERA.

Quid me captiuum ex libero cupis? quid ignominiae subicis uirum fortem? quid efficis ut possit abdicari? "Meus" inquit "es filius." Quid opus est praemio, si tuus sum?

VI

PAVPER NAVFRAGVS DIVITIS SOCER

Vitiata uitiatoris aut mortem aut indotatas nuptias petat. Diues pauperem de nuptiis filiae interpellauit tertio; ter pauper negauit. Profectus cum filia naufragio expulsus est in diuitis fundum; appellauit illum diues de nuptiis filiae; pauper tacuit et fleuit. Diues nuptias fecit. Redierunt in urbem; uult pauper educere puellam ad magistratus. Diues contradicit. Educatur ad magistratus puella. Quid times? certe uxor est tua. Queri nec de morte poteris si hanc puella maluerit. Nemo umquam raptor serius perit. Vt litus agnoui, naufragus in altum nataui. Quid times, si exorasti? Accessit ad me primum; "filiam tuam ducere uolo" inquit "uxorem." Non fleui; tunc enim licuit negare. Nuptias filiae tamquam naufragium meum fleui. Naufragus plus de litore queror. Inter naufragium [quidem] et nuptias ne una quidem nox interfuit. Differ nuptias dum flere socer desinat. Putat me iam filiam commisisse sibi, cum hic se necdum committat uxori. Lacrimis inter uerba manantibus uenio: talis et filiae nuptiis fui. Si rapta est, cur optionem recusas? si uxor est, cur times? Loquor ubi primum licet. Procul a conspectu reliqueram patriam, nondum tamen possessionem diuitis praeterieram. Subito fluctibus inhorruit mare ac discordes in perniciem nostram flauere uenti; demissa nox caelo est et tantum fulminibus dies redditus; inter caelum terramque dubii pependimus. Adhuc tamen bene, iudices, nauigamus; naufragium maius restat in litore. Erat in summis montium iugis ardua diuitis specula: illic iste naufragiorum reliquias conputabat, illic uectigal infelix et quantum sibi iratum redderet mare. Interrogauit de nuptiis filiae cum adhuc pulsaret aures meas fluctus; feci quod debui: et captus et naufragus inimico stuprum lacrimis negaui. Delicatus diues, qui amare etiam inter naufragia potest! Matrimonii celebritatem remoti angulo ruris abscondis; ibi facis nuptias quo nemo nisi naufragus uenit. Lacrima semper indicium est inoptatae rei; lacrimae pignora sunt nolentium et repugnantis animi uultus index. Nemo umquam quod cupit deflet. Lacrimae coacti doloris intra praecordia et intolerabilis silentii eruptio. Sic ille qui super cinerem deflet patrimonium odit incendium; sic qui naufragium deflet maria detestatur. Fletus humanarum necessitatum uerecunda execratio est. Tuae nunc sunt partes, puella; discedo et, quod prius etiam feci, taceo. Si nupta es, habes quod optes, si uitiata, quod imperes.

PARS ALTERA.

Naufragum duo sacratissima inter homines acceperunt, hospitium et adfinitas: alterum praestiti, alterum etiam rogaui. Oblatas conciliante Fortuna nuptias, quod erat amantis, saepius rogaui, quod festinantis non distuli. Quid hic raptoris est, nisi quod indotatam duxi? Errat socer qui putat mihi cariorem futuram puellam si me potuerit occidere. Quid enim superest? preces meae, quas totiens adhibui, an istius lacrimae, quas moui? Nihil mihi inimicus obicere praeter matrimonium potest. Magnus est amor qui ex misericordia uenit. Fundebamus lacrimas ex paenitentia discidii prioris, nec plura aut me proloqui aut istum respondere passae sunt mentes gaudiis occupatae. Nulla integritas tantum sibi etiam explorata confidit ut causam uelit dicere. Si interrogaueris filiam, partem legis inputaturus es; si non interrogaueris, legem. Si genero uitam daturus esset, etiam innocentiam reliquisset. Quaeritis quid dum fieret fecerit? Non negauit; et solebat negare, si nollet. Mortem optaturus est; non enim potest eas partes legis desiderare quas habet.