I
Scr. mense Mart. aut in. Apr. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Cum antea maxime nostra interesse arbitrabar te esse nobiscum, tum uero, ut legi rogationem, intellexi ad iter id quod constitui nihil mihi optatius cadere posse quam ut tu me quam primum consequerere, ut, cum ex Italia profecti essemus, siue per Epirum iter esset faciendum, tuo tuorumque praesidio uteremur, siue aliud quid agendum esset, certum consilium de tua sententia capere possemus. Quam ob rem te oro des operam ut me statim consequare; facilius potes quoniam de prouincia Macedonia perlata lex est. Pluribus uerbis tecum agerem nisi pro me apud te res ipsa loqueretur.
II.
Scr. Naribus Lucanis VI Id. Apr. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Itineris nostri causa fuit quod non habebam locum ubi pro meo iure diutius esse possem quam in fundo Siccae, praesertim nondum rogatione correcta, et simul intellegebam ex eo loco, si te haberem, posse me Brundisium referre, sine te autem non esse nobis illas partis tenendas propter Autronium. Nunc, ut ad te antea scripsi, si ad nos ueneris, consilium totius rei capiemus. Iter esse molestum scio, sed tota calamitas omnis molestias habet. Plura scribere non possum; ita sum animo perculso et abiecto. Cura ut ualeas. Data VI Id. Apr. Naribus Luc.
III.
Scr. paulo ante ep. II.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Vtinam illum diem uideam cum tibi agam gratias quod me uiuere coegisti! Adhuc quidem ualde me paenitet. Sed te oro ut ad me Vibonem statim uenias, quo ego multis de causis conuerti iter meum; sed eo si ueneris, de toto itinere ac fuga mea consilium capere potero. Si id non feceris, mirabor; sed confido te esse facturum.
IV.
Scr. priore parte mensis Apr. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Miseriae nostrae potius uelim quam inconstantiae tribuas quod a Vibone, quo te arcessebamus, subito discessimus. Adlata est enim nobis rogatio de pernicie mea; in qua quod correctum esse audieramus erat eius modi ut mihi ultra quingenta milia liceret esse, illuc peruenire non liceret. Statim iter Brundisium uersus contuli ante diem rogationis, ne et Sicca, apud quem eram, periret et quod Melitae esse non licebat. Nunc tu propera ut nos consequare, si modo recipiemur; adhuc inuitamur benigne, sed quod superest timemus. Me, mi Pomponi, ualde paenitet uiuere; qua in re apud me tu plurimum ualuisti. Sed haec coram; fac modo ut uenias.
V.
Scr. Thuriis priore parte mensis Apr. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Terentia tibi et saepe et maximas agit gratias; id est mihi gratissimum. Ego uiuo miserrimus et maximo dolore conficior. Ad te quid scribam nescio; si enim es Romae, iam me adsequi non potes; sin es in uia, cum eris me adsecutus, coram agemus quae erunt agenda. Tantum te oro ut, quoniam me ipsum semper amasti, ut eodem amore sis; ego enim idem sum. Inimici mei mea mihi, non me ipsum ademerunt. Cura ut ualeas. Data †VIII† Id. Apr. Thuri.
VI.
Scr. in Tarentino XIV Kal. Mai. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Non fuerat mihi dubium quin te Tarenti aut Brundisi uisurus essem, idque ad multa pertinuit, in eis et ut in Epiro consisteremus et de reliquis rebus tuo consilio uteremur; quoniam id non contigit, erit hoc quoque in magno numero nostrorum malorum. Nobis iter est in Asiam, maxime Cyzicum. Tibi meos commendo. Me uix misereque sustento. Data XIIII Kal. Mai. de Tarentino.
VII.
Scr. Brundisi prid. Kal. Mai. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Brundisium ueni a. d. XIIII Kal. Mai.; eo die pueri tui mihi a te litteras reddiderunt, et alii pueri post diem tertium eius diei alias litteras attulerunt. Quod me rogas et hortaris ut apud te in Epiro sim, uoluntas tua mihi ualde grata est et minime noua. Esset consilium mihi quidem optatum, si liceret ibi omne tempus consumere; odi enim celebritatem, fugio homines, lucem aspicere uix possum, esset mihi ista solitudo, praesertim tam familiari in loco, non amara; sed itineris causa ut deuerterer, primum est deuium, deinde ab Autronio et ceteris quadridui, deinde sine te; nam castellum munitum habitanti mihi prodesset, transeunti non est necessarium. Quod si auderem, Athenas peterem; sane ita cadebat ut uellem; nunc et nostri hostes ibi sunt et te non habemus et ueremur ne interpretentur illud quoque oppidum ab Italia non satis abesse nec scribis quam ad diem te exspectemus. Quod me ad uitam uocas, unum efficis, ut a me manus abstineam, alterum non potes, ut me non nostri consili uitaeque paeniteat; quid enim est quod me retineat, praesertim si spes ea non est quae nos proficiscentis prosequebatur? Non faciam ut enumerem miserias omnis in quas incidi per summam iniuriam et scelus non tam inimicorum meorum quam inuidorum, ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum uocem: hoc adfirmo, neminem umquam tanta calamitate esse adfectum, nemini mortem magis optandam fuisse. Cuius oppetendae tempus honestissimum praetermissum est; reliqua tempora sunt non iam ad medicinam sed ad finem doloris. De re publica uideo te conligere omnia quae putes aliquam spem mihi posse adferre mutandarum rerum; quae quamquam exigua sunt, tamen, quoniam placet, exspectemus. Tu nihilo minus si properaris nos consequere; nam aut accedemus in Epirum aut tarde per Candauiam ibimus. Dubitationem autem de Epiro non inconstantia nostra adferebat sed quod de fratre, ubi eum uisuri essemus, nesciebamus; quem quidem ego nec quo modo uisurus nec ut dimissurus sim scio; id est maximum et miserrimum mearum omnium miseriarum. Ego et saepius ad te et plura scriberem, nisi mihi dolor meus cum omnis partis mentis tum maxime huius generis facultatem ademisset. Videre te cupio. Cura ut ualeas. Data prid. Kal. Mai. Brundisi (proficiscens).
VIII.
Ser. Thessalonicae IV Kal. Iun. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Brundisio proficiscens scripseram ad te quas ob causas in Epirum non essemus profecti, quod et Achaia prope esset, plena audacissimorum inimicorum, et exitus difficilis haberet cum inde proficisceremur. Accessit cum Dyrrachi essemus ut duo nuntii adferrentur, unus classe fratrem Epheso Athenas, alter pedibus per Macedoniam uenire. Itaque illi obuiam misimus Athenas ut inde Thessalonicam ueniret. Ipsi processimus et Thessalonicam a. d. X Kal. Iun. uenimus neque de illius itinere quicquam certi habebamus nisi eum ab Epheso ante aliquanto profectum. Nunc istic quid agatur magno opere timeo; quamquam tu altera epistula scribis Id. Mai. audire fore ut acrius postularetur, altera iam esse mitiora; sed haec est pridie data quam illa, quo conturbor magis. Itaque cum meus me maeror cottidianus lacerat et conficit tum uero haec addita cura uix mihi uitam reliquam facit. Sed et nauigatio perdifficilis fuit et ille incertus ubi ego essem fortasse alium cursum petiuit. Nam Phaeto libertus eum non uidit; uento reiectus ab Ilio in Macedoniam Pellae mihi praesto fuit. Reliqua quam mihi timenda sint uideo nec quid scribam habeo et omnia timeo, nec tam miserum est quicquam quod non in nostram fortunam cadere uideatur. Equidem adhuc miser in maximis meis aerumnis et luctibus hoc metu adiecto maneo Thessalonicae suspensus nec audeo quicquam. Nunc ad ea quae scripsisti. Tryphonem Caecilium non uidi. Sermonem tuum et Pompei cognoui ex tuis litteris. Motum in re publica non tantum ego impendere uideo quantum tu aut uides aut ad me consolandum adfers; Tigrane enim neglecto sublata sunt omnia. Varroni me iubes agere gratias: faciam; item Hypsaeo. Quod suades ne longius discedamus dum acta mensis Mai ad nos perferantur, puto me ita esse facturum sed ubi nondum statui; atque ita perturbato sum animo de Quinto ut nihil queam statuere, sed tamen statim te faciam certiorem. Ex epistularum mearum inconstantia puto te mentis meae motum uidere; qui, etsi incredibili et singulari calamitate adflictus sum, tamen non tam est ex miseria quam ex culpae nostrae recordatione commotus. Cuius enim scelere impulsi et proditi simus iam profecto uides, atque utinam ante uidisses neque totum animum tuum maerori mecum simul dedisses! Qua re cum me adflictum et confectum luctu audies, existimato me stultitiae meae poenam ferre grauius quam euenti, quod ei crediderim quem esse nefarium non putarim. Me et meorum malorum maeror et metus de fratre in scribendo impedit. Tu ista omnia uide et guberna. Terentia tibi maximas gratias agit. Litterarum exemplum quas ad Pompeium scripsi misi tibi. Data IIII kal. Iun. Thessalonicae.
IX.
Scr. Thessalonicae Id. Iun. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Quintus frater cum ex Asia discessisset ante Kal. Mai. et Athenas uenisset Id. Mai., ualde fuit ei properandum, ne quid absens acciperet calamitatis, si quis forte fuisset qui contentus nostris malis non esset. Itaque eum malui properare Romam quam ad me uenire, et simul (dicam enim quod uerum est, ex quo magnitudinem miseriarum mearum perspicere possis) animum inducere non potui ut aut illum amantissimum mei mollissimo animo tanto in maerore aspicerem aut meas miserias luctu adflictus et perditam fortunam illi offerrem aut ab illo aspici paterer. Atque etiam illud timebam, quod profecto accidisset, ne a me digredi non posset; uersabatur mihi tempus illud ante oculos cum ille aut lictores dimitteret aut ui auelleretur ex complexu meo; huius acerbitatis euentum altera acerbitate non uidendi fratris uitaui. In hunc me casum uos uiuendi auctores impulistis; itaque mei peccati luo poenas. Quamquam me tuae litterae sustentant, ex quibus quantum tu ipse speres facile perspicio; quae quidem tamen aliquid habebant solaci ante quam eo uenisti a Pompeio, "nunc Hortensium adlice et eius modi uiros". Obsecro, mi Pomponi? nondum perspicis quorum opera, quorum insidiis, quorum scelere perierimus? Sed tecum haec coram agemus; tantum dico, quod scire te puto, nos non inimici sed inuidi perdiderunt. Nunc si ita sunt quae speras, sustinebimus nos et spe qua iubes nitemur; sin, ut mihi uidentur, infirma sunt, quod optimo genere facere non licuit minus idoneo fiet. Terentia tibi saepe agit gratias. Mihi etiam unum de malis in metu est, fratris miseri negotium; quod si sciam cuius modi sit, sciam quid agendum mihi sit. Me etiam nunc istorum beneficiorum et litterarum exspectatio, ut tibi placet, Thessalonicae tenet; si quid erit noui adlatum, sciam de reliquo quid agendum sit. Tu si, ut scribis, kal. Iun. Roma profectus es, prope diem nos uidebis. Litteras quas ad Pompeium scripsi tibi misi. Data Id. Iun. Thessalonicae.
X.
Scr. Thessalonicae XIV Kal. Quint. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Acta quae essent usque ad VIII Kal. Iun. cognoui ex tuis litteris; reliqua exspectabam, ut tibi placebat, Thessalonicae. Quibus adlatis facilius statuere potero ubi sim; nam si erit causa, si quid agetur, si spem uidero, aut ibidem opperiar aut me ad te conferam; sin, ut tu scribis, ista euanuerint, aliud aliquid uidebimus. Omnino adhuc nihil mihi significatis nisi discordiam istorum (quae tamen inter eos de omnibus potius rebus est quam de me, itaque quid ea mihi prosit nescio); sed tamen quoad me uos sperare uultis uobis obtemperabo. Nam quod me tam saepe et tam uehementer obiurgas et animo infirmo esse dicis, quaeso, ecquod tantum malum est quod in mea calamitate non sit? Ecquis umquam tam ex amplo statu, tam in bona causa, tantis facultatibus ingeni consili gratiae, tantis praesidiis bonorum omnium concidit? Possum obliuisci qui fuerim, non sentire qui sim, quo caream honore, qua gloria, quibus liberis, quibus fortunis, quo fratre? Quem ego, ut nouum calamitatis genus attendas, cum pluris facerem quam me ipsum semperque fecissem, uitaui ne uiderem, ne aut illius luctum squaloremque aspicerem aut ne me, quem ille florentissimum reliquerat, perditum illi adflictumque offerrem. Mitto cetera intolerabilia; etenim fletu impedior. Hic utrum tandem sum accusandus quod doleo, an quod commisi ut haec non aut retinerem, quod facile fuisset nisi intra parietes meos de mea pernicie consilia inirentur, aut certe uiuus non amitterem? Haec eo scripsi ut potius releuares me, quod facis, quam ut castigatione aut obiurgatione dignum putares, eoque ad te minus multa scribo quod et maerore impedior et quod exspectem istinc magis habeo quam quod ipse scribam; quae si erunt adlata, faciam te consili nostri certiorem. Tu, ut adhuc fecisti, quam plurimis de rebus ad me uelim scribas, ut prorsus ne quid ignorem. Data XIIII kal. Quint. Thessalonicae.
XI.
Scr. Thessalonicae IV Kal. Quint. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Me et tuae litterae et quidam boni nuntii, non optimis tamen auctoribus, et exspectatio uestrarum litterarum et quod tibi ita placuerat adhuc Thessalonicae tenebat. Si accepero litteras quas exspecto, si spes erit ea quae rumoribus adferebatur, ad te me conferam; si non erit, faciam te certiorem quid egerim. Tu me, ut facis, opera consilio gratia iuua; consolari iam desine, obiurgare uero noli; quod cum facis, ut ego tuum amorem et dolorem desidero! Quem ita adfectum mea aerumna esse arbitror ut te ipsum consolari nemo possit. Quintum fratrem optimum humanissimumque sustenta. Ad me obsecro te ut omnia certa perscribas. Data IIII Kal. Quint.
XII.
Scr. Thessalonicae XVI Kal. Sext. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Tu quidem sedulo argumentaris quid sit sperandum et maxime per senatum, idemque caput rogationis proponi scribis qua re in senatu dici nihil liceat; itaque siletur. Hic tu me accusas quod me adflictem, cum ita sim adflictus ut nemo umquam, quod tute intellegis. Spem ostendis secundum comitia: quae ista est eodem tribuno pl. et inimico consule designato? Percussisti autem me etiam de oratione prolata; cui "uulneri", ut scribis, medere, si quid potes. Scripsi equidem olim iratus, quod ille prior scripserat, sed ita compresseram ut numquam emanaturam putarem. Quo modo exciderit nescio; sed quia numquam accidit ut cum eo uerbo uno concertarem et quia scripta mihi uidetur neglegentius quam ceterae, puto posse probari non esse meam. Id, si putas me posse sanari, cures uelim; sin plane perii, minus laboro. Ego etiam nunc eodem in loco iaceo sine sermone ullo, sine cogitatione ulla. Licet tibi ut scribis; significaram ut ad me uenires, sed id non tam utile: intellego te istic prodesse, hic ne uerbo quidem leuare me posse. Non queo plura scribere nec est quod scribam; uestra magis exspecto. Data XVI Kal. Sext. Thessalonicae.
XIII.
Scr. Thessalonicae Non. Sext. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Quod ad te scripseram me in Epiro futurum, postea quam extenuari spem nostram et euanescere uidi, mutaui consilium nec me Thessalonica commoui, ubi esse statueram quoad aliquid ad me de eo scriberes quod proximis litteris scripseras, fore uti secundum comitia aliquid de nobis in senatu ageretur; id tibi Pompeium dixisse. Qua de re quoniam comitia habita sunt tuque nihil ad me scribis, proinde habebo ac si scripsisses nihil esse meque temporis non longinqui spe ductum esse non moleste feram; quem autem motum te uidere scripseras qui nobis utilis fore uideretur, eum nuntiant qui ueniunt nullum fore. In tribunis pl. designatis reliqua spes est; quam si exspectaro, non erit quod putes me causae meae, uoluntati meorum defuisse. Quod me saepe accusas cur hunc meum casum tam grauiter feram, debes ignoscere, cum ita me adflictum uideas ut neminem umquam nec uideris nec audieris. Nam quod scribis te audire me etiam mentis errore ex dolore adfici, mihi uero mens integra est. Atque utinam tam in periculo fuisset cum ego iis quibus meam salutem carissimam esse arbitrabar inimicissimis crudelissimisque usus sum! Qui ut me paulum inclinari timore uiderunt, sic impulerunt ut omni suo scelere et perfidia abuterentur ad exitium meum. Nunc quoniam iam est Cyzicum nobis eundum, quo rarius ad me litterae perferuntur, hoc uelim diligentius omnia quae putaris me scire opus esse perscribas. Quintum fratrem meum fac diligas; quem ego miser si incolumem relinquo, non me totum perisse arbitrabor. Data Non. Sext.
XIV.
Scr. Thessalonicae XII kal. Sext. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Ex tuis litteris plenus sum exspectatione de Pompeio, quidnam de nobis uelit aut ostendat; comitia enim credo esse habita; quibus absolutis scribis illi placuisse agi de nobis. Si tibi stultus esse uideor qui sperem, facio tuo iussu, etsi scio te †meis epistulis potius et† meas spes solitum esse remorari. Nunc uelim mihi plane perscribas quid uideas. Scio nos nostris multis peccatis in hanc aerumnam incidisse; ea si qui casus aliqua ex parte correxerit, minus moleste feremus nos uixisse et adhuc uiuere. Ego propter uiae celebritatem et cottidianam exspectationem rerum nouarum non commoui me adhuc Thessalonica; sed iam extrudimur non a Plancio (nam is quidem retinet) uerum ab ipso loco minime adposito ad tolerandam in tanto luctu calamitatem. In Epirum ideo, ut scripseram, non ueni, quod subito mihi †uniuersi† nuntii uenerant et litterae qua re nihil esset necesse quam proxime Italiam esse. Hinc, nisi aliquid a comitiis audierimus, nos in Asiam conuertemus; neque adhuc stabat quo potissimum, sed scies. Data XII Kal. Sext. Thessalonicae.
XV.
Scr. Thessalonicae XIV Kal. Sept. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Accepi Id. Sext. quattuor epistulas a te missas: unam qua me obiurgas et rogas ut sim firmior; alteram qua Crassi libertum ais tibi de mea sollicitudine macieque narrasse; tertiam qua demonstras acta in senatu; quartam de eo quod a Varrone scribis tibi esse confirmatum de uoluntate Pompei. Ad primam tibi hoc scribo, me ita dolere ut non modo a mente non deserar sed id ipsum doleam, me tam firma mente ubi utar et quibuscum non habere. Nam si tu me uno non sine maerore cares, quid me censes, qui et te et omnibus? et si tu incolumis me requiris, quo modo a me ipsam incolumitatem desiderari putas? Nolo commemorare quibus rebus sim spoliatus, non solum quia non ignoras sed etiam ne rescindam ipse dolorem meum: hoc confirmo, neque tantis bonis esse priuatum quemquam neque in tantas miserias incidisse. Dies autem non modo non leuat luctum hunc sed etiam auget; nam ceteri dolores mitigantur uetustate, hic non potest non et sensu praesentis miseriae et recordatione praeteritae uitae cottidie augeri; desidero enim non mea solum neque meos sed me ipsum; quid enim sum? Sed non faciam ut aut tuum animum angam querelis aut meis uulneribus saepius manus adferam. Nam quod purgas eos quos ego mihi scripsi inuidisse et in eis Catonem, ego uero tantum illum puto ab isto scelere afuisse ut maxime doleam plus apud me simulationem aliorum quam istius fidem ualuisse. Ceteros quod purgas, debent mihi probati esse, tibi si sunt. Sed haec sero agimus. Crassi libertum nihil puto sincere locutum. In senatu rem probe scribis actam. Sed quid Curio? An illam orationem non legit? Quae unde sit prolata nescio. Sed Axius eiusdem diei scribens ad me acta non ita laudat Curionem. Ac potest ille aliquid praetermittere: tu, nisi quod erat, profecto non scripsisti. Varronis sermo facit exspectationem Caesaris; atque utinam ipse Varro incumbat in causam! Quod profecto cum sua sponte tum te instante faciet. Ego si me aliquando uestri et patriae compotem fortuna fecerit, certe efficiam ut maxime laetere unus ex omnibus officia et studia, quae parum antea luxerunt (fatendum est enim), sic exsequar ut me aeque tibi ac fratri et liberis nostris restitutum putes. Si quid in te peccaui, ac potius quoniam peccaui, ignosce; in me enim ipsum peccaui uehementius. Neque haec eo scribo quo te non meo casu maximo dolore esse adfectum sciam, sed profecto si, quantum me amas et amasti, tantum amare deberes ac debuisses, numquam esses passus me quo tu abundabas egere consilio nec esses passus mihi persuaderi utile nobis esse legem de conlegiis perferri. Sed tu tantum lacrimas praebuisti dolori meo, quod erat amoris, tamquam ipse ego: quod meritis meis perfectum potuit, ut dies et noctes quid mihi faciendum esset cogitares, id abs te meo, non tuo, scelere praetermissum est. Quod si non modo tu sed quisquam fuisset qui me Pompei minus liberali responso perterritum a turpissimo consilio reuocaret, quod unus tu facere maxime potuisti, aut honeste occidissemus aut uictores hodie uiueremus. Hic mihi ignosces; me enim ipsum multo magis accuso, deinde te quasi me alterum et simul meae culpae adfinem sociumque; ac si restituor, in te iam minus uidebimur deliquisse, abs teque certe, quoniam nullo nostro, tuo ipsius beneficio diligemur. Quod te cum Culleone scribis de priuilegio locutum, est aliquid, sed multo est melius abrogari. Si enim nemo impediet, quid est firmius? sin erit qui ferri non sinat, idem senatus consulto intercedet. Nec quicquam aliud opus est quam abrogari; nam prior lex nos nihil laedebat; quam si, ut est promulgata, laudare uoluissemus aut, ut erat neglegenda, neglegere, nocere omnino nobis non potuisset. Hic mihi primum meum consilium defuit, sed etiam obfuit; caeci, caeci inquam fuimus in uestitu mutando, in populo rogando, quod nisi nominatim mecum agi coeptum esset fieri perniciosum fuit. Sed pergo praeterita, uerum tamen ob hanc causam ut, si quid agetur, legem illam in qua popularia multa sunt ne tangatis. Verum est stultum me praecipere quid agatis [uerum est stultum] aut quo modo: utinam modo agatur aliquid! In quo ipso multa occultant tuae litterae, credo ne uehementius desperatione perturber. Quid enim uides agi posse aut quo modo? Per senatumne? At tute scripsisti ad me quoddam caput legis Clodium in curiae poste fixisse, NE REFERRI NEVE DICI LICERET; quo modo igitur Domitius se dixit relaturum? quo modo autem iis quos tu scribis et de re dicentibus et ut referretur postulantibus Clodius tacuit? Ac si per populum, poteritne nisi de omnium tribunorum pl. sententia? Quid de bonis? Quid de domo? Poteritne restitui? Aut si non poterit, egomet quo modo potero? Haec nisi uides expediri, quam in spem me uocas? Sin autem spei nihil est, quae est mihi uita? Itaque exspecto Thessalonicae acta Kal. Sextilium, ex quibus statuam in tuosne agros confugiam, ut neque uideam homines quos nolim et te, ut scribis, uideam et propius sim si quid is agatur (id quod intellexi cum tibi tum Quinto fratri placere), an abeam Cyzicum. Nunc, Pomponi, quoniam nihil impertisti tuae prudentiae ad salutem meam, quod aut in me ipso satis esse consili decreras aut te nihil plus mihi debere quam ut praesto esses, quoniamque ego proditus inductus coniectus in fraudem omnia mea praesidia neglexi, totam Italiam erectam ad me defendendum destitui et reliqui, me meos meis tradidi inimicis inspectante et tacente te, qui, si non plus ingenio ualebas quam ego, certe timebas minus, si potes, erige adflictos et in eo nos iuua; sin omnia sunt obstructa, id ipsum fac ut sciamus, et nos aliquando aut obiurgare aut communiter consolari desine. Ego si tuam fidem accusarem, non me potissimum tuis tectis crederem; meam amentiam accuso quod me a te tantum amari quantum ego uellem putaui; quod si fuisset, fidem eandem, curam maiorem adhibuisses, me certe ad exitium praecipitantem retinuisses, istos labores quos nunc in naufragiis nostris suscipis non subisses. Qua re fac ut omnia ad me perspecta et explorata perscribas meque, ut facis, uelis esse aliquem, quoniam qui fui et qui esse potui iam esse non possum, et ut his litteris non te sed me ipsum a me esse accusatum putes. Si qui erunt quibus putes opus esse meo nomine litteras dari, uelim conscribas curesque dandas. Data XIIII Kal. Sept.
XVI.
Scr. Thessalonicae XII Kal. Sept. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Totum iter mihi incertum facit exspectatio litterarum uestrarum Kal. Sext. datarum; nam si spes erit, Epirum, si minus, Cyzicum aut aliud aliquid sequemur. Tuae quidem litterae, quo saepius a me leguntur, hoc spem faciunt mihi minorem, quod cum ... lectae sunt, tum id quod attulerunt ad spem infirmant, ut facile appareat te et consolationi seruire et ueritati. Itaque te rogo plane ut ad me quae scies ut erunt, quae putabis ita scribas ut putabis. Data XII Kal. Sept.
XVII.
Scr. Thessalonicae prid. Non. Sept. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
De Quinto fratre nuntii nobis tristes nec uarii uenerant ex a. d. III Non. Iun. usque ad prid. Kal. Sept. Eo autem die Liuineius Reguli libertus ad me a Regulo missus uenit; is omnino de Publio mentionem nullam factam esse nuntiauit sed fuisse tamen sermonem de C. Clodi filio, isque mihi a Quinto fratre litteras attulit. Sed postridie Sesti pueri uenerunt, qui a te litteras attulerunt non tam exploratas a timore quam sermo Liuinei fuerat; sane sum in meo infinito maerore sollicitus, et eo magis quod Appi quaestio est. Cetera quae ad me isdem litteris scribis de nostra spe intellego esse languidiora quam alii ostendunt. Ego autem, quoniam non longe ab eo tempore absumus in quo res diiudicabitur, aut ad te conferam me aut etiam nunc circum haec loca commorabor. Scribit ad me frater omnia sua per te unum sustineri: quid te aut horter quod facis aut agam gratias, quod non exspectas? Tantum uelim fortuna det nobis potestatem ut incolumes amore nostro perfruamur. Tuas litteras semper maxime exspecto; in quibus caue uereare ne aut diligentia tua mihi molesta aut ueritas acerba sit. Data prid. Non. Sept.
XVIII.
Scr. Thessalonicae priore parte mensis Sept. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Exspectationem nobis non paruam attuleras cum scripseras Varronem tibi pro amicitia confirmasse causam nostram Pompeium certe suscepturum et, simul a Caesare ei litterae quas exspectaret remissae essent, actorem etiam daturum; utrum id nihil fuit, an aduersatae sunt Caesaris litterae, an est aliquid in spe? Etiam illud scripseras, eundem "secundum comitia" dixisse. Fac, si uides quantis in malis iaceam et si putas esse humanitatis tuae, me fac de tota causa nostra certiorem. Nam Quintus frater, homo mirus, qui me tam ualde amat, omnia mittit spei plena, metuens, credo, defectionem animi mei; tuae autem litterae sunt uariae; neque enim me desperare uis nec temere sperare. Fac, obsecro te, ut omnia quae perspici a te possunt sciamus.
XIX.
Scr. Thessalonicae XVI Kal. Oct. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Quoad eius modi mihi a uobis litterae adferebantur ut aliquid ex iis esset exspectandum, spe et cupiditate Thessalonicae retentus sum; postea quam omnis actio huius anni confecta nobis uidebatur, in Asiam ire nolui, quod et celebritas mihi odio est et, si fieret aliquid a nouis magistratibus, abesse longe nolebam. Itaque in Epirum ad te statui me conferre, non quo mea interesset loci natura, qui lucem omnino fugerem, sed et ad salutem libentissime ex tuo portu proficiscar et, si ea praecisa erit, nusquam facilius hanc miserrimam uitam uel sustentabo uel, quod multo est melius, abiecero; ero cum paucis, multitudinem dimittam. Me tuae litterae numquam in tantam spem adduxerunt quantam aliorum; ac tamen mea spes etiam tenuior semper fuit quam tuae litterae. Sed tamen quoniam coeptum est agi, quoquo modo coeptum est et quacumque de causa, non deseram neque optimi atque unici fratris miseras ac luctuosas preces nec Sesti ceterorumque promissa nec spem aerumnosissimae mulieris Terentiae nec miserrimae mulieris Tulliolae obsecrationem nec fidelis litteras tuas; mihi Epirus aut iter ad salutem dabit aut quod scripsi supra. Te oro et obsecro, T. Pomponi, si me omnibus amplissimis carissimis iucundissimisque rebus perfidia hominum spoliatum, si me a meis consiliariis proditum et proiectum uides, si intellegis me coactum ut ipse me et meos perderem, ut me tua misericordia iuues et Quintum fratrem, qui potest esse saluus, sustentes, Terentiam liberosque meos tueare, me, si putas te istic uisurum, exspectes, si minus, inuisas si potes, mihique ex agro tuo tantum adsignes quantum meo corpore occupari potest, et pueros ad me cum litteris quam primum et quam saepissime mittas. Data XVI kal. Oct.
XX.
Scr. Thessalonicae III (?) Non. Oct. an. 58.
CICERO S. D. Q. CAECILIO Q. F. POMPONIANO ATTICO;
quod quidem ita esse et auunculum tuum functum esse officio uehementissime probo, gaudere me tum dicam si mihi hoc uerbo licebit uti. Me miserum! Quam omnia essent ex sententia, si nobis animus, si consilium, si fides eorum quibus credidimus non defuisset! Quae conligere nolo, ne augeam maerorem; sed tibi in mentem uenire certo scio quae uita esset nostra, quae suauitas, quae dignitas. Ad quae reciperanda, per Fortunas, incumbe, ut facis, diemque natalem reditus mei cura ut in tuis aedibus amoenissimis agam tecum et cum meis. Ego huic spei et exspectationi quae nobis proponitur maxime antea uolui praestolari apud te in Epiro, sed ita ad me scribitur ut putem esse commodius nos isdem in locis esse. De domo et Curionis oratione, ut scribis, ita est. In uniuersa salute, si ea modo nobis restituetur, inerunt omnia; ex quibus nihil malo quam domum. Sed tibi nihil mando nominatim; totum me tuo amori fideique commendo. Quod te in tanta hereditate ab omni occupatione expedisti ualde mihi gratum est. Quod facultates tuas ad meam salutem polliceris, ut omnibus rebus a te praeter ceteros iuuer, id quantum sit praesidium uideo, intellegoque te multas partis meae salutis et suscipere et posse sustinere neque ut ita facias rogandum esse. Quod me uetas quicquam suspicari accidisse ad animum tuum quod secus a me erga te commissum aut praetermissum uideretur, geram tibi morem et liberabor ista cura, tibi tamen eo plus debebo quo tua in me humanitas fuerit excelsior quam in te mea. Velim quid uideas, quid intellegas, quid agatur ad me scribas tuosque omnis ad nostram salutem adhortere. Rogatio Sesti neque dignitatis satis habet nec cautionis. Nam et nominatim ferri oportet et de bonis diligentius scribi; et id animaduertas uelim. Data III Non. Oct. Thessalonicae.
XXI.
Scr. Thessalonicae V Kal Nou. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Triginta dies erant ipsi cum has dabam litteras per quos nullas a uobis acceperam. Mihi autem erat in animo iam, ut antea ad te scripsi, ire in Epirum et ibi omnem casum potissimum exspectare. Te oro ut, si quid erit quod perspicias quamcumque in partem, quam planissime ad me scribas, et meo nomine, ut scribis, litteras quibus putabis opus esse ut des. Data V Kal. Nou.
XXII.
Scr. partim Thessalonicae, partim Dyrrachi VI Kal. Dec. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Etsi diligenter ad me Quintus frater et Piso quae essent acta scripserant, tamen uellem tua te occupatio non impedisset quo minus, ut consuesti, ad me quid ageretur et quid intellegeres perscriberes. Me adhuc Plancius liberalitate sua retinet iam aliquotiens conatum ire in Epirum. Spes homini est iniecta, non eadem quae mihi, posse nos una decedere; quam rem sibi magno honori sperat fore. Sed iam, cum aduentare milites dicentur, faciendum nobis erit ut ab eo discedamus; quod cum faciemus, ad te statim mittemus, ut scias ubi simus. Lentulus suo in nos officio, quod et re et promissis et litteris declarat, spem nobis non nullam adfert Pompei uoluntatis; saepe enim tu ad me scripsisti eum totum esse in illius potestate. De Metello scripsit ad me frater quantum speraret profectum esse per te. Mi Pomponi, pugna ut tecum et cum meis mihi liceat uiuere et scribe ad me omnia; premor luctu desiderio omnium meorum, qui mihi me cariores semper fuerunt. Cura ut ualeas. Ego quod per Thessaliam si irem in Epirum perdiu nihil eram auditurus et quod mei studiosos habeo Dyrrachinos, ad eos perrexi, cum illa superiora Thessalonicae scripsissem. Inde cum ad te me conuertam, faciam ut scias, tuque ad me uelim omnia quam diligentissime, cuicuimodi sunt, scribas; ego iam aut rem aut ne spem quidem exspecto. Data VI Kal. Dec. Dyrrachi.
XXIII.
Scr. Dyrrachi prid. Kal. Dec. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
A. d. V Kal. Dec. tris epistulas a te accepi, unam datam a. d. VIII Kal. Nou., in qua me hortaris ut forti animo mensem Ianuarium exspectem, eaque quae ad spem putas pertinere, de Lentuli studio, de Metelli uoluntate, de tota Pompei ratione perscribis. In altera epistula praeter consuetudinem tuam diem non adscribis sed satis significas tempus; lege enim ab octo tribunis pl. promulgata scribis te eas litteras eo ipso die dedisse, id est a. d. IIII kal. Nou., et quid putes utilitatis eam promulgationem attulisse perscribis. In quo si iam nostra salus cum hac lege desperata erit, uelim pro tuo in me amore hanc inanem meam diligentiam miserabilem potius quam ineptam putes, sin est aliquid spei, des operam ut maiore diligentia posthac a nostris magistratibus defendamur. Nam ea ueterum tribunorum pl. rogatio tria capita habuit, unum de reditu meo, scriptum incaute; nihil enim restituitur praeter ciuitatem et ordinem, quod mihi pro meo casu satis est; sed quae cauenda fuerint et quo modo te non fugit. Alterum caput est tralaticium de impunitate, si QVID CONTRA ALIAS LEGES EIVS LEGIS ERGO FACTVM SIT. Tertium caput, mi Pomponi, quo consilio et a quo sit inculcatum uide. Scis enim Clodium sanxisse ut uix aut omnino non posset nec per senatum nec per populum infirmari sua lex. Sed uides numquam esse obseruatas sanctiones earum legum quae abrogarentur; nam si id esset, nulla fere abrogari posset; neque enim ura est quae non ipsa se saepiat difficultate abrogationis. Sed cum lex abrogatur, illud ipsum abrogatur quo modo eam abrogari oporteat. Hoc cum et re uera ita sit et cum semper ita habitum obseruatumque sit, octo nostri tribuni pl. caput posuerunt hoc: SI QVID IN HAC ROGATIONE SCRIPTVM EST QVOD PER LEGES PLEBISVE SCITA (hoc est quod per legem Clodiam) PROMVLGARE ABROGARE DEROGARE OBROGARE SINE FRAVDE SVA NON LICEAT NON LICVERIT QVODVE EI QVI PROMVLGAVIT ABROGAVIT DEROGAVIT OBROGAVIT OB EAM REM POENAE MVLTAEVE SIT IV. E. H. L. N. R.
Atque hoc in illis tribunis pl. non laedebat; lege enim conlegi sui non tenebantur. Quo maior est suspicio malitiae alicuius, cum id quod ad ipsos nihil pertinebat, erat autem contra me, scripserunt, ut noui tribuni pl., si essent timidiores, multo magis sibi eo capite utendum putarent. Neque id a Clodio praetermissum est; dixit enim in contione a. d. III Non. Nou. hoc capite designatis tribunis pl. praescriptum esse quid liceret. Tamen in lege nulla esse eius modi caput te non fallit; quod si opus esset, omnes in abrogando uterentur. Vt Ninnium aut ceteros fugerit inuestiges uelim et quis attulerit et qua re octo tribuni pl. ad senatum de me referre non dubitarint (siue ... siue quod obseruandum illud caput non putabant), idem in abrogando tam cauti fuerint ut id metuerent, soluti cum essent, quod ne iis quidem qui lege tenentur est curandum. Id caput sane nolim nouos tribunos pl. ferre; sed perferant modo quidlibet; uno capite quo reuocabor, modo res conficiatur, ero contentus. Iam dudum pudet tam multa scribere; uereor enim ne re iam desperata legas, ut haec mea diligentia miserabilis tibi, aliis inridenda uideatur. Sed si est aliquid in spe, uide legem quam T. Fadio scripsit C. Visellius; ea mihi perplacet; nam Sesti nostri, quam tu tibi probari scribis, mihi non placet. Tertia est epistula prid. Id. Nou. data, in qua exponis prudenter et diligenter quae sint quae rem distinere uideantur, de Crasso, de Pompeio, de ceteris. Qua re oro te ut, si qua spes erit posse studiis tribuniciis), bonorum auctoritate, multitudine comparata rem confici, des operam ut uno impetu perfringatur, in eam rem incumbas ceterosque excites. Sin, ut ego perspicio cum tua coniectura tum etiam mea, spei nihil est, oro obtestorque te ut Quintum fratrem ames, quem ego miserum misere perdidi, neue quid eum patiare grauius consulere de se quam expediat sororis tuae filio, meum Ciceronem, cui nihil misello relinquo praeter inuidiam et ignominiam nominis mei, tueare quoad poteris, Terentiam, unam omnium aerumnosissimam, sustentes tuis officiis. Ego in Epirum proficiscar cum primorum dierum nuntios excepero. Tu ad me uelim proximis litteris ut se initia dederint perscribas. Data prid. Kal. Dec.
XXIV.
Scr. Dyrrachi IV Id. Dec. an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Antea cum ad me scripsissetis uestro consensu consulum prouincias ornatas esse, etsi uerebar quorsum id casurum esset, tamen sperabam uos aliquid aliquando uidisse prudentius; postea quam mihi et dictum est et scriptum uehementer consilium uestrum reprehendi, sum grauiter commotus, quod illa ipsa spes exigua quae erat uideretur esse sublata. Nam si tribuni pl. nobis suscensent, quae potest spes esse? Ac uidentur iure suscensere, cum et expertes consili fuerint ei qui causam nostram susceperant et uestra concessione omnem uim sui iuris amiserint, praesertim cum ita dicant, se nostra causa uoluisse suam potestatem esse de consulibus ornandis non ut eos impedirent sed ut ad nostram causam adiungerent; nunc si consules a nobis alieniores esse uelint, posse id libere facere; sin uelint nostra causa, nihil posse se inuitis. Nam quod scribis, ni ita uobis placuisset, illos hoc idem per populum adsecuturos fuisse, inuitis tribunis pl. fieri nullo modo potuit. Ita uereor ne et studia tribunorum amiserimus et, si studia maneant, uinclum illud adiungendorum consulum amissum sit. Accedit aliud non paruum incommodum, quod grauis illa opinio, ut quidem ad nos perferebatur, senatum nihil decernere ante quam de nobis actum esset, amissa est, praesertim in ea causa quae non modo necessaria non fuit sed etiam inusitata ac noua (neque enim umquam arbitror ornatas esse prouincias designatorum), ut, cum in hoc illa constantia quae erat mea causa suscepta imminuta sit, nihil iam possit non decerni. Iam iis ad quos relatum est amicis placuisse non mirum est; erat enim difficile reperire qui contra tanta commoda duorum consulum palam sententiam diceret. Fuit omnino difficile non obsequi uel amicissimo homini Lentulo uel Metello, qui simultatem humanissime deponeret; sed uereor ne hos tamen tenere potuerimus, tribunos pl. amiserimus. Haec res quem ad modum ceciderit et tota res quo loco sit uelim ad me scribas, et ita ut instituisti; nam ista ueritas, etiam si iucunda non est, mihi tamen grata est. Data IIII Id. Dec.
XXV.
Scr. Dyrrachi post IV Id. Dec., ante prid. kal. Ian., an. 58.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Post tuum †a me† discessum litterae mihi Roma adlatae sunt, ex quibus prospicio nobis in hac calamitate tabescendum esse; neque enim (sed bonam in partem accipies), si ulla spes salutis nostrae subesset, tu pro tuo amore in me hoc tempore discessisses. Sed ne ingrati aut ne omnia uelle nobiscum una interire uideamur, haec omitto: illud abs te peto, des operam, id quod mihi adfirmasti, ut te ante Kal. Ian. ubicumque erimus sistas.
XXVI.
Scr. Dyrrachi medio fere mense Ian. an. 57.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Litterae mihi a Quinto fratre cum senatus consulto quod de me est factum adlatae sunt. Mihi in animo est legum lationem exspectare, et, si obtrectabitur, utar auctoritate senatus et potius uita quam patria carebo. Tu, quaeso, festina ad nos uenire.
XXVII.
Scr. Dyrrachi in. mense Febr. an. 57.
CICERO ATTICO SALVTEM.
Ex tuis litteris et ex re ipsa nos funditus perisse uideo. Te oro ut, quibus in rebus tui mei indigebunt, nostris miseriis ne desis. Ego te, ut scribis, cito uidebo.