CX. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Ex Nomentano meo te saluto et iubeo habere mentem bonam, hoc est propitios deos omnis, quos habet placatos et fauentes quisquis sibi se propitiauit. Sepone in praesentia quae quibusdam placent, unicuique nostrum paedagogum dari deum, non quidem ordinarium, sed hunc inferioris notae ex eorum numero quos Ouidius ait "de plebe deos". Ita tamen hoc seponas uolo ut memineris maiores nostros qui crediderunt Stoicos fuisse; singulis enim et Genium et Iunonem dederunt. II. Postea uidebimus an tantum dis uacet ut priuatorum negotia procurent: interim illud scito, siue adsignati sumus siue neglecti et fortunae dati, nulli te posse inprecari quicquam grauius quam si inprecatus fueris ut se habeat iratum. Sed non est quare cuiquam quem poena putaueris dignum optes ut infestos deos habeat: habet, inquam, etiam si uidetur eorum fauore produci. III. Adhibe diligentiam tuam et intuere quid sint res nostrae, non quid uocentur, et scies plura mala contingere nobis quam accidere. Quotiens enim felicitatis et causa et initium fuit quod calamitas uocabatur! quotiens magna gratulatione excepta res gradum sibi struxit in praeceps et aliquem iam eminentem adleuauit etiamnunc, tamquam adhuc ibi staret unde tuto cadunt! IV. Sed ipsum illud cadere non habet in se mali quicquam si exitum spectes, ultra quem natura neminem deiecit. Prope est rerum omnium terminus, prope est, inquam, et illud unde felix eicitur et illud unde infelix emittitur: nos utraque extendimus et longa spe ac metu facimus. Sed, si sapis, omnia humana condicione metire; simul et quod gaudes et quod times contrahe. Est autem tanti nihil diu gaudere ne quid diu timeas.

V. Sed quare istuc malum adstringo? Non est quod quicquam timendum putes: uana sunt ista quae nos mouent, quae attonitos habent. Nemo nostrum quid ueri esset excussit, sed metum alter alteri tradidit; nemo ausus est ad id quo perturbabatur accedere et naturam ac bonum timoris sui nosse. Itaque res falsa et inanis habet adhuc fidem quia non coarguitur.

VI. Tanti putemus oculos intendere: iam apparebit quam breuia, quam incerta, quam tuta timeantur. Talis est animorum nostrorum confusio qualis Lucretio uisa est:

nam ueluti pueri trepidant atque omnia caecis

in tenebris metuunt, ita nos in luce timemus.

Quid ergo? non omni puero stultiores sumus qui in luce timemus? VII. Sed falsum est, Lucreti, non timemus in luce: omnia nobis fecimus tenebras. Nihil uidemus, nec quid noceat nec quid expediat; tota uita incursitamus nec ob hoc resistimus aut circumspectius pedem ponimus. Vides autem quam sit furiosa res in tenebris impetus. At mehercules id agimus ut longius reuocandi simus, et cum ignoremus quo feramur, uelociter tamen illo quo intendimus perseueramus. Sed lucescere, si uelimus, potest.

VIII. Vno autem modo potest, si quis hanc humanorum diuinorumque notitiam [scientia] acceperit, si illa se non perfuderit sed infecerit, si eadem, quamuis sciat, retractauerit et ad se saepe rettulerit, si quaesierit quae sint bona, quae mala, quibus hoc falso sit nomen adscriptum, si quaesierit de honestis et turpibus, de prouidentia. IX. Nec intra haec humani ingenii sagacitas sistitur: prospicere et ultra mundum libet, quo feratur, unde surrexerit, in quem exitum tanta rerum uelocitas properet. Ab hac diuina contemplatione abductum animum in sordida et humilia pertraximus, ut auaritiae seruiret, ut relicto mundo terminisque eius et dominis cuncta uersantibus terram rimaretur et quaereret quid ex illa mali effoderet, non contentus oblatis. X. Quidquid nobis bono futurum erat deus et parens noster in proximo posuit; non exspectauit inquisitionem nostram et ultro dedit: nocitura altissime pressit. Nihil nisi de nobis queri possumus: ea quibus periremus nolente rerum natura et abscondente protulimus. Addiximus animum uoluptati, cui indulgere initium omnium malorum est, tradidimus ambitioni et famae, ceteris aeque uanis et inanibus.

XI. Quid ergo nunc te hortor ut facias? nihil noui - nec enim nouis malis remedia quaeruntur - sed hoc primum, ut tecum ipse dispicias quid sit necessarium, quid superuacuum. Necessaria tibi ubique occurrent: superuacua et semper et toto animo quaerenda sunt. XII. Non est autem quod te nimis laudes si contempseris aureos lectos et gemmeam supellectilem; quae est enim uirtus superuacua contemnere? Tunc te admirare cum contempseris necessaria. Non magnam rem facis quod uiuere sine regio apparatu potes, quod non desideras milliarios apros nec linguas phoenicopterorum et alia portenta luxuriae iam tota animalia fastidientis et certa membra ex singulis eligentis: tunc te admirabor si contempseris etiam sordidum panem, si tibi persuaseris herbam, ubi necesse est, non pecori tantum sed homini nasci, si scieris cacumina arborum explementum esse uentris in quem sic pretiosa congerimus tamquam recepta seruantem. Sine fastidio implendus est; quid enim ad rem pertinet quid accipiat, perditurus quidquid acceperit?

XIII. Delectant te disposita quae terra marique capiuntur, alia eo gratiora si recentia perferuntur ad mensam, alia si diu pasta et coacta pinguescere fluunt ac uix saginam continent suam; delectat te nitor horum arte quaesitus. At mehercules ista sollicite scrutata uarieque condita, cum subierint uentrem, una atque eadem foeditas occupabit. Vis ciborum uoluptatem contemnere? exitum specta.

XIV. Attalum memini cum magna admiratione omnium haec dicere: "diu" inquit "mihi inposuere diuitiae. Stupebam ubi aliquid ex illis alio atque alio loco fulserat; existimabam similia esse quae laterent his quae ostenderentur. Sed in quodam apparatu uidi totas opes urbis, caelata et auro et argento et iis quae pretium auri argentique uicerunt, exquisitos colores et uestes ultra non tantum nostrum sed ultra finem hostium aduectas; hinc puerorum perspicuos cultu atque forma greges, hinc feminarum, et alia quae res suas recognoscens summi imperii fortuna protulerat.

XV. "Quid hoc is est" inquam "aliud inritare cupiditates hominum per se incitatas? quid sibi uult ista pecuniae pompa? ad discendam auaritiam conuenimus"? At mehercules minus cupiditatis istinc effero quam adtuleram. Contempsi diuitias, non quia superuacuae sed quia pusillae sunt. XVI. Vidistine quam intra paucas horas ille ordo quamuis lentus dispositusque transierit? Hoc totam uitam nostram occupabit quod totum diem occupare non potuit? Accessit illud quoque: tam superuacuae mihi uisae sunt habentibus quam fuerunt spectantibus. XVII. Hoc itaque ipse mihi dico quotiens tale aliquid praestrinxerit oculos meos, quotiens occurrit domus splendida, cohors culta seruorum, lectica formonsis inposita calonibus: "quid miraris? quid stupes? pompa est. Ostenduntur istae res, non possidentur, et dum placent transeunt". XVIII. Ad ueras potius te conuerte diuitias; disce paruo esse contentus et illam uocem magnus atque animosus exclama: habemus aquam, habemus polentam; Ioui ipsi controuersiam de felicitate faciamus. Faciamus, oro te, etiam si ista defuerint; turpe est beatam uitam in auro et argento reponere, aeque turpe in aqua et polenta. IX. "Quid ergo faciam si ista non fuerint"? Quaeris quod sit remedium inopiae? Famem fames finit: alioquin quid interest magna sint an exigua quae seruire te cogant? quid refert quantulum sit quod tibi possit negare fortuna? XX. Haec ipsa aqua et polenta in alienum arbitrium cadit; liber est autem non in quem parum licet fortunae, sed in quem nihil. Ita est: nihil desideres oportet si uis Iouem prouocare nihil desiderantem."

Haec nobis Attalus dixit, natura omnibus dixit; quae si uoles frequenter cogitare, id ages ut sis felix, non ut uidearis, et ut tibi uidearis, non aliis. Vale.

CXI. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Quid uocentur Latine sophismata quaesisti a me. Multi temptauerunt illis nomen inponere, nullum haesit; uidelicet, quia res ipsa non recipiebatur a nobis nec in usu erat, nomini quoque repugnatum est. Aptissimum tamen uidetur mihi quo Cicero usus est: "cauillationes" uocat. II. Quibus quisquis se tradidit quaestiunculas quidem uafras nectit, ceterum ad uitam nihil proficit: neque fortior fit neque temperantior neque elatior. At ille qui philosophiam in remedium suum exercuit ingens fit animo, plenus fiduciae, inexsuperabilis et maior adeunti. III. Quod in magnis euenit montibus, quorum proceritas minus apparet longe intuentibus: cum accesseris, tunc manifestum fit quam in arduo summa sint. Talis est, mi Lucili, uerus et rebus, non artificiis philosophus. In edito stat, admirabilis, celsus, magnitudinis uerae; non exsurgit in plantas nec summis ambulat digitis eorum more qui mendacio staturam adiuuant longioresque quam sunt uideri uolunt; contentus est magnitudine sua. IV. Quidni contentus sit eo usque creuisse quo manus fortuna non porrigit? Ergo et supra humana est et par sibi in omni statu rerum, siue secundo cursu uita procedit, siue fluctuatur et it per aduersa ac difficilia: hanc constantiam cauillationes istae de quibus paulo ante loquebar praestare non possunt. Ludit istis animus, non proficit, et philosophiam a fastigio suo deducit in planum. V. Nec te prohibuerim aliquando ista agere, sed tunc cum uoles nihil agere. Hoc tamen habent in se pessimum; dulcedinem quandam sui faciunt et animum specie subtilitatis inductum tenent ac morantur, cum tanta rerum moles uocet, cum uix tota uita sufficiat ut hoc unum discas, uitam contemnere. "Quid regere?" inquis. Secundum opus est; nam nemo illam bene rexit nisi qui contempserat. Vale.

CXII. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Cupio mehercules amicum tuum formari ut desideras et institui, sed ualde durus capitur; immo, quod est molestius, ualde mollis capitur et consuetudine mala ac diutina fractus. II. Volo tibi ex nostro artificio exemplum referre. Non quaelibet insitionem uitis patitur: si uetus et exesa est, si infirma gracilisque, aut non recipiet surculum aut non alet nec adplicabit sibi nec in qualitatem eius naturamque transibit. Itaque solemus supra terram praecidere ut, si non respondit, temptari possit secunda fortuna et iterum repetita infra terram inseratur. III. Hic de quo scribis et mandas non habet uires: indulsit uitiis. Simul et emarcuit et induruit; non potest recipere rationem, non potest nutrire. "At cupit ipse". Noli credere. Non dico illum mentiri tibi: putat se cupere. Stomachum illi fecit luxuria: cito cum illa redibit in gratiam. IV. "Sed dicit se offendi uita sua". Non negauerim; quis enim non offenditur? Homines uitia sua et amant simul et oderunt. Tunc itaque de illo feremus sententiam cum fidem nobis fecerit inuisam iam sibi esse luxuriam: nunc illis male conuenit. Vale.

CXIII. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Desideras tibi scribi a me quid sentiam de hac quaestione iactata apud nostros, an iustitia, fortitudo, prudentia ceteraeque uirtutes animalia sint. Hac subtilitate effecimus, Lucili carissime, ut exercere ingenium inter inrita uideremur et disputationibus nihil profuturis otium terere. Faciam quod desideras et quid nostris uideatur exponam; sed me in alia esse sententia profiteor: puto quaedam esse quae deceant phaecasiatum palliatumque. Quae sint ergo antiquos mouerint uel quae sint quae antiqui mouerint dicam.

II. Animum constat animal esse, cum ipse efficiat ut simus animalia, cum ab illo animalia nomen hoc traxerint; uirtus utem nihil aliud est quam animus quodam modo se habens; ergo animal est. Deinde uirtus agit aliquid; agi autem nihil sine impetu potest; si impetum habet, qui nulli est nisi animali, animal est. III. "Si animal est" inquit "uirtus, habet ipsa uirtutem". Quidni habeat se ipsam? quomodo sapiens omnia per uirtutem gerit, sic uirtus per se. "Ergo" inquit "et omnes artes animalia sunt et omnia quae cogitamus quaeque mente conplectimur. Sequitur ut multa millia animalium habitent in his angustiis pectoris, et singuli multa simus animalia aut multa habeamus animalia". Quaeris quid aduersus istud respondeatur? Vnaquaeque ex istis res animal erit: multa animalia non erunt. Quare? dicam, si mihi accommodaueris subtilitatem et intentionem tuam. IV. Singula animalia singulas habere debent substantias; ista omnia unum animum habent; itaque singula esse possunt, multa esse non possunt. Ego et animal sum et homo, non tamen duos esse nos dices. Quare? quia separati debent esse. Ita dico:. alter ab altero debet esse diductus ut duo sint. Quidquid in uno multiplex est sub unam naturam cadit; itaque unum est. V. Et animus meus animal est et ego animal sum, duo tamen non sumus. Quare? quia animus mei pars est. Tunc aliquid per se numerabitur cum per se stabit; ubi uero alterius membrum erit, non poterit uideri aliud. Quare? dicam: quia quod aliud est suum oportet esse et proprium et totum et intra se absolutum.

VI. Ego in alia esse me sententia professus sum; non enim tantum uirtutes animalia erunt, si hoc recipitur, sed opposita quoque illis uitia et adfectus, tamquam ira, timor, luctus, suspicio. Vltra res ista procedet: omnes sententiae, omnes cogitationes animalia erunt. Quod nullo modo recipiendum est; non enim quidquid ab homine fit homo est. VII. "Iustitia quid est?" inquit. Amimus quodam modo se habens. "Itaque si animus animal est, et iustitia." Minime; haec enim habitus animi est et quaedam uis. Idem animus in uarias figuras conuertitur et non totiens animal aliud est quotiens aliud facit; nec illud quod fit ab animo animal est. VIII. Si iustitia animal est, si fortitudo, si ceterae uirtutes, utrum desinunt esse animalia subinde aut rursus incipiunt, an semper sunt? desinere uirtutes non possunt. Ergo multa animalia, immo innumerabilia, in hoc animo uersantur. IX. "Non sunt" inquit multa, quia ex uno religata sunt et partes unius ac membra sunt". Talem ergo faciem animi nobis proponimus qualis est hydrae multa habentis capita, quorum unumquodque per se pugnat, per se nocet. Atqui nullum ex illis capitibus animal est, sed animalis caput: ceterum ipsa unum animal est. Nemo in Chimaera leonem animal esse dixit aut draconem: hae partes erant eius; partes autem non sunt animalia. X. Quid est quo colligas iustitiam animal esse? "Agit" inquit "aliquid et prodest; quod autem agit et prodest impetum habet; quod autem impetum habet animal est". Verum est si suum impetum habet; suum autem non habet sed animi. XI. Omne animal donec moriatur id est quod coepit: homo donec moriatur homo est, equus equus, canis canis; transire in aliud non potest. Iustitia, id est animus quodam modo se habens, animal est. Credamus: deinde animal est fortitudo, id est animus quodam modo se habens. Quis animus? ille qui modo iustitia erat? Tenetur in priore animali, in aliud animal transire ei non licet; in eo illi in quo primum esse coepit perseuerandum est. XII. Praeterea unus animus duorum esse animalium non potest, multo minus plurium. Si iustitia, fortitudo, temperantia ceteraeque uirtutes animalia sunt, quomodo unum animum habebunt? singulos habeant oportet, aut non sunt animalia. XIII. Non potest unum corpus plurium animalium esse. Hoc et ipsi fatentur. Iustitiae quod est corpus? "Animus". Quid? fortitudinis quod est corpus? "Idem animus". Atqui unum corpus esse duorum animalium non potest. XIV. "Sed idem animus" inquit "iustitiae habitum induit et fortitudinis et temperantiae". Hoc fieri posset si quo tempore iustitia esset fortitudo non esset, quo tempore fortitudo esset temperantia non esset; nunc uero omnes uirtutes simul sunt. Ita quomodo singulae erunt animalia, cum unus animus sit, qui plus quam unum animal non potest facere? XV. Denique nullum animal pars est alterius animalis; iustitia autem pars est animi; non est ergo animal.

Videor mihi in re confessa perdere operam; magis enim indignandum de isto quam disputandum est. Nullum animal alteri par est. Circumspice omnium corpora: nulli non et color proprius est et figura sua et magnitudo. XVI. Inter cetera propter quae mirabile diuini artificis ingenium est hoc quoque existimo esse, quod in tanta copia rerum numquam in idem incidit; etiam quae similia uidentur, cum contuleris, diuersa sunt. Tot fecit genera foliorum: nullum non sua proprietate signatum; tot animalia: nullius magnitudo cum altero conuenit, utique aliquid interest. Exegit a se ut quae alia erant et dissimilia essent et inparia. Virtutes omnes, ut dicitis, pares sunt; ergo non sunt animalia. XVII. Nullum non animal per se agit; uirtus autem per se nihil agit, sed cum homine. Omnia animalia aut rationalia sunt, ut homines, ut dii, aut inrationalia, ut ferae, ut pecora; uirtutes utique rationales sunt; atqui nec homines sunt nec dii; ergo non sunt animalia. XVIII. Omne rationale animal nihil agit nisi primum specie alicuius rei inritatum est, deinde impetum cepit, deinde adsensio confirmauit hunc impetum. Quid sit adsensio dicam. Oportet me ambulare: tunc demum ambulo cum hoc mihi dixi et adprobaui hanc opinionem meam; oportet me sedere: tunc demum sedeo. Haec adsensio in uirtute non est. XIX. Puta enim prudentiam esse: quomodo adsentietur "oportet me ambulare?" Hoc natura non recipit. Prudentia enim ei cuius est prospicit, non sibi; nam nec ambulare potest nec sedere. Ergo adsensionem non habet; quod adsensionem non habet rationale animal non est. Virtus si animal est, rationale est; rationale autem non est; ergo nec animal. XX. Si uirtus animal est, uirtus autem bonum omnest, omne bonum animal est. Hoc nostri fatentur. Patrem seruare bonum est, et sententiam prudenter in senatu dicere bonum est, et iuste decernere bonum est; ergo et patrem seruare animal est et prudenter sententiam dicere animal est. Eo usque res †exegit† ut risum tenere non possis: prudenter tacere bonum est, * * * cenare bonum est; ita et tacere et cenare animal est.

XXI. Ego mehercules titillare non desinam et ludos mihi ex istis subtilibus ineptiis facere. Iustitia et fortitudo, si animalia sunt, certe terrestria sunt; omne animal terrestre alget, esurit, sitit; ergo iustitia alget, fortitudo esurit, clementia sitit. XXII. Quid porro? non interrogabo illos quam figuram habeant ista animalia? hominis an equi an ferae? Si rotundam illis qualem deo dederint, quaeram an et auaritia et luxuria et dementia aeque rotundae sint; sunt enim et ipsae animalia. Si has quoque conrotundauerint, etiamnunc interrogabo an prudens ambulatio animal sit. Necesse est confiteantur, deinde dicant ambulationem animal esse et quidem rotundum.

XXIII. Ne putes autem primum me ex nostris non ex praescripto loqui sed meae sententiae esse, inter Cleanthen et discipulum eius Chrysippum non conuenit quid sit ambulatio. Cleanthes ait spiritum esse a principali usque in pedes permissum, Chrysippus ipsum principale. Quid est ergo cur non ipsius Chrysippi exemplo sibi quisque se uindicet et ista tot animalia quot mundus ipse non potest capere derideat?

XXIV. "Non sunt" inquit "uirtutes multa animalia, et tamen animalia sunt. Nam quemadmodum aliquis et poeta est et orator, et tamen unus, sic uirtutes istae animalia sunt sed multa non sunt. Idem est animus et animus et iustus et prudens et fortis, ad singulas uirtutes quodam modo se habens". XXV. Sublata * * * conuenit nobis. Nam et ego interim fateor animum animal esse, postea uisurus quam de ista re sententiam feram: actiones eius animalia esse nego. Alioqui et omnia uerba erunt animalia et omnes uersus. Nam si prudens sermo bonum est, bonum autem omne animal est, sermo animal est. Prudens uersus bonum est, bonum autem omne animal est; uersus ergo animal est. Ita

arma uirumque cano

animal est, quod non possunt rotundum dicere cum sex pedes habeat. XXVI. "Textorium" inquis "totum mehercules istud quod cum maxime agitur." Dissilio risu cum mihi propono soloecismum animal esse et barbarismum et syllogismum et aptas illis facies tamquam pictor adsigno. Haec disputamus attractis superciliis, fronte rugosa? Non possum hoc loco dicere illud Caelianum: "o tristes ineptias!" Ridiculae sunt.

Quin itaque potius aliquid utile nobis ac salutare tractamus et quaerimus quomodo ad uirtutes peruenire possimus, quae nos ad illas uia adducat? XXVII. Doce me non an fortitudo animal sit, sed nullum animal felix esse sine fortitudine, nisi contra fortuita conualuit et omnis casus antequam exciperet meditando praedomuit. Quid est fortitudo? Munimentum humanae imbecillitatis inexpugnabile, quod qui circumdedit sibi securus in hac uitae obsidione perdurat; utitur enim suis uiribus, suis telis. XXVIII. Hoc loco tibi Posidonii nostri referre sententiam uolo: "non est quod umquam fortunae armis putes esse te tutum: tuis pugna. Contra ipsam fortuna non armat; itaque contra hostes instructi, contra ipsam inermes sunt." XXIX. Alexander Persas quidem et Hyrcanos et Indos et quidquid gentium usque in oceanum extendit oriens uastabat fugabatque, sed ipse modo occiso amico, modo amisso, iacebat in tenebris, alias scelus, alias desiderium suum maerens, uictor tot regum atque populorum irae tristitiaeque succumbens; id enim egerat ut omnia potius haberet in potestate quam adfectus. XXX. O quam magnis homines tenentur erroribus qui ius dominandi trans maria cupiunt permittere felicissimosque se iudicant si multas [pro] milite prouincias obtinent et nouas ueteribus adiungunt, ignari quod sit illud ingens parque dis regnum: imperare sibi maximum imperium est. XXXI. Doceat me quam sacra res sit iustitia alienum bonum spectans, nihil ex se petens nisi usum sui. Nihil sit illi cum ambitione famaque: sibi placeat. Hoc ante omnia sibi quisque persuadeat: me iustum esse gratis oportet. Parum est. Adhuc illud persuadeat sibi: me in hanc pulcherrimam uirtutem ultro etiam inpendere iuuet; tota cogitatio a priuatis commodis quam longissime auersa sit. Non est quod spectes quod sit iustae rei praemium: maius in iusto est. XXXII. Illud adhuc tibi adfige quod paulo ante dicebam, nihil ad rem pertinere quam multi aequitatem tuam nouerint. Qui uirtutem suam publicari uult non uirtuti laborat sed gloriae. Non uis esse iustus sine gloria? at mehercules saepe iustus esse debebis cum infamia, et tunc, si sapis, mala opinio bene parta delectet. Vale.

CXIV. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Quare quibusdam temporibus prouenerit corrupti generis oratio quaeris et quomodo in quaedam uitia inclinatio ingeniorum facta sit, ut aliquando inflata explicatio uigeret, aliquando infracta et in morem cantici ducta; quare alias sensus audaces et fidem egressi placuerint, alias abruptae sententiae et suspiciosae, in quibus plus intellegendum esset quam audiendum; quare aliqua aetas fuerit quae translationis iure uteretur inuerecunde. Hoc quod audire uulgo soles, quod apud Graecos in prouerbium cessit: talis hominibus fuit oratio qualis uita. II. Quemadmodum autem uniuscuiusque actio dicendi similis est, sic genus †dicendi† aliquando imitatur publicos mores, si disciplina ciuitatis laborauit et se in delicias dedit. Argumentum est luxuriae publicae orationis lasciuia, si modo non in uno aut in altero fuit, sed adprobata est et recepta. III. Non potest alius esse ingenio, alius animo color. Si ille sanus est, si compositus, grauis, temperans, ingenium quoque siccum ac sobrium est: illo uitiato hoc quoque adflatur. Non uides, si animus elanguit, trahi membra et pigre moueri pedes? si ille effeminatus est, in ipso incessu apparere mollitiam? si ille acer est et ferox, concitari gradum? si furit aut, quod furori simile est, irascitur, turbatum esse corporis motum nec ire sed ferri? Quanto hoc magis accidere ingenio putas, quod totum animo permixtum est, ab illo fingitur, illi paret, inde legem petit?

IV. Quomodo Maecenas uixerit notius est quam ut narrari nunc debeat quomodo ambulauerit, quam delicatus fuerit, quam cupierit uideri, quam uitia sua latere noluerit, Quid ergo? non oratio eius aeque soluta est quam ipse discinctus? non tam insignita illius uerba sunt quam cultus, quam comitatus, quam domus, quam uxor? Magni uir ingenii fuerat si illud egisset uia rectiore, si non uitasset intellegi, si non etiam in oratione difflueret. Videbis itaque eloquentiam ebrii hominis inuolutam et errantem et licentiae plenam. [Maecenas de cultu suo]. V. Quid turpius "amne siluisque ripa comantibus"? Vide ut "alueum lintribus arent uersoque uado remittant hortos". Quid? si quis "feminae cirro crispat et labris columbatur incipitque suspirans, ut ceruice lassa fanantur nemoris tyranni". "Inremediabilis factio rimantur epulis lagonaque temptant domos et spe mortem exigunt". "Genium festo uix suo testem". "Tenuisue cerei fila et crepacem molam". "Focum mater aut uxor inuestiunt". VI. Non statim cum haec legeris hoc tibi occurret, hunc esse qui solutis tunicis in urbe semper incesserit (nam etiam cum absentis Caesaris partibus fungeretur, signum a discincto petebatur); hunc esse qui in tribunali, in rostris, in omni publico coetu sic apparuerit ut pallio uelaretur caput exclusis utrimque auribus, non aliter quam in mimo fugitiui diuitis solent; hunc esse cui tunc maxime ciuilibus bellis strepentibus et sollicita urbe et armata comitatus hic fuerit in publico, spadones duo, magis tamen uiri quam ipse; hunc esse qui uxorem milliens duxit, cum unam habuerit? VII. Haec uerba tam inprobe structa, tam neglegenter abiecta, tam contra consuetudinem omnium posita ostendunt mores quoque non minus nouos et prauos et singulares fuisse. Maxima laus illi tribuitur mansuetudinis: pepercit gladio, sanguine abstinuit, nec ulla alia re quid posset quam licentia ostendit. Hanc ipsam laudem suam corrupit istis orationis portentosissimae delicis; apparet enim mollem fuisse, non mitem. VIII. Hoc istae ambages compositionis, hoc uerba transuersa, hoc sensus miri, magni quidem saepe sed eneruati dum exeunt, cuiuis manifestum facient: motum illi felicitate nimia caput. Quod uitium hominis esse interdum, interdum temporis solet. IX. Vbi luxuriam late felicitas fudit, cultus primum corporum esse diligentior incipit; deinde supellectili laboratur; deinde in ipsas domos inpenditur cura ut in laxitatem ruris excurrant, ut parietes aduectis trans maria marmoribus fulgeant, ut tecta uarientur auro, ut lacunaribus pauimentorum respondeat nitor; deinde ad cenas lautitia transfertur et illic commendatio ex nouitate et soliti ordinis commutatione captatur, ut ea quae includere solent cenam prima ponantur, ut quae aduenientibus dabantur exeuntibus dentur. X. Cum adsueuit animus fastidire quae ex more sunt et illi pro sordidis solita sunt, etiam in oratione quod nouum est quaerit et modo antiqua uerba atque exoleta reuocat ac profert, modo fingit et ignota ac deflectit, modo, id quod nuper increbruit, pro cultu habetur audax translatio ac frequens. XI. Sunt qui sensus praecidant et hoc gratiam sperent, si sententia pependerit et audienti suspicionem sui fecerit; sunt qui illos detineant et porrigant; sunt qui non usque ad uitium accedant (necesse est enim hoc facere aliquid grande temptanti) sed qui ipsum uitium ament.

Itaque ubicumque uideris orationem corruptam placere, ibi mores quoque a recto desciuisse non erit dubium. Quomodo conuiuiorum luxuria, quomodo uestium aegrae ciuitatis indicia sunt, sic orationis licentia, si modo frequens est, ostendit animos quoque a quibus uerba exeunt procidisse. XII. Mirari quidem non debes corrupta excipi non tantum a corona sordidiore sed ab hac quoque turba cultiore; togis enim inter se isti, non iudicis distant. Hoc magis mirari potes, quod non tantum uitiosa sed uitia laudentur. Nam illud semper factum est: nullum sine uenia placuit ingenium. Da mihi quemcumque uis magni nominis uirum: dicam quid illi aetas sua ignouerit, quid in illo sciens dissimulauerit. Multos tibi dabo quibus uitia non nocuerint, quosdam quibus profuerint. Dabo, inquam, maximae famae et inter admiranda propositos, quos si quis corrigit, delet; sic enim uitia uirtutibus inmixta sunt ut illas secum tractura sint.

XIII. Adice nunc quod oratio certam regulam non habet: consuetudo illam ciuitatis, quae numquam in eodem diu stetit, uersat. Multi ex alieno saeculo petunt uerba, duodecim tabulas loquuntur; Gracchus illis et Crassus et Curio nimis culti et recentes sunt, ad Appium usque et Coruncanium redeunt. Quidam contra, dum nihil nisi tritum et usitatum uolunt, in sordes incidunt. XIV. Vtrumque diuerso genere corruptum est, tam mehercules quam nolle nisi splendidis uti ac sonantibus et poeticis, necessaria atque in usu posita uitare. Tam hunc dicam peccare quam illum: alter se plus iusto colit, alter plus iusto neglegit; ille et crura, hic ne alas quidem uellit.

XV. Ad compositionem transeamus. Quot genera tibi in hac dabo quibus peccetur? Quidam praefractam et asperam probant; disturbant de industria si quid placidius effluxit; nolunt sine salebra esse iuncturam; uirilem putant et fortem quae aurem inaequalitate percutiat. Quorundam non est compositio, modulatio est; adeo blanditur et molliter labitur. XVI. Quid de illa loquar in qua uerba differuntur et diu exspectata uix ad clausulas redeunt? Quid illa in exitu lenta, qualis Ciceronis est, deuexa et molliter detinens nec aliter quam solet ad morem suum pedemque respondens?

Non tantum * * * in genere sententiarum uitium est, si aut pusillae sunt et pueriles aut inprobae et plus ausae quam pudore saluo licet, si floridae sunt et nimis dulces, si in uanum exeunt et sine effectu nihil amplius quam sonant.

XVII. Haec uitia unus aliquis inducit, sub quo tunc eloquentia est, ceteri imitantur et alter alteri tradunt. Sic Sallustio uigente anputatae sententiae et uerba ante exspectatum cadentia et obscura breuitas fuere pro cultu. L. Arruntius, uir rarae frugalitatis, qui historias belli Punici scripsit, fuit Sallustianus et in illud genus nitens. Est apud Sallustium "exercitum argento fecit", id est, pecunia parauit. Hoc Arruntius amare coepit; posuit illud omnibus paginis. Dicit quodam loco "fugam nostris fecere", alio loco "Hiero rex Syracusanorum bellum fecit", et alio loco "quae audita Panhormitanos dedere Romanis fecere". XVIII. Gustum tibi dare uolui: totus his contexitur liber. Quae apud Sallustium rara fuerunt apud hunc crebra sunt et paene continua, nec sine causa; ille enim in haec incidebat, at hic illa quaerebat. Vides autem quid sequatur ubi alicui uitium pro exemplo est. XIX. Dixit Sallustius "aquis hiemantibus". Arruntius in primo libro belli Punici ait "repente hiemauit tempestas", et alio loco cum dicere uellet frigidum annum fuisse ait "totus hiemauit annus", et alio loco "inde sexaginta onerarias leues praeter militem et necessarios nautarum hiemante aquilone misit". Non desinit omnibus locis hoc uerbum infulcire. Quodam loco dicit Sallustius "dum inter arma ciuilia aequi bonique famas petit". Arruntius non temperauit quominus primo statim libro poneret ingentes esse "famas" de Regulo. XX. Haec ergo et eiusmodi uitia, quae alicui inpressit imitatio, non sunt indicia luxuriae nec animi corrupti; propria enim esse debent et ex ipso nata ex quibus tu aestimes alicuius adfectus: iracundi hominis iracunda oratio est, commoti nimis incitata, delicati tenera et fluxa. XXI. Quod uides istos sequi qui aut uellunt barbam aut interuellunt, qui labra pressius tondent et abradunt seruata et summissa cetera parte, qui lacernas coloris inprobi sumunt, qui perlucentem togam, qui nolunt facere quicquam quod hominum oculis transire liceat: inritant illos et in se auertunt, uolunt uel reprehendi dum conspici. Talis est oratio Maecenatis omniumque aliorum qui non casu errant sed scientes uolentesque. XXII. Hoc a magno animi malo oritur: quomodo in uino non ante lingua titubat quam mens cessit oneri et inclinata uel prodita est, ita ista orationis quid aliud quam ebrietas nulli molesta est nisi animus labat. Ideo ille curetur: ab illo sensus, ab illo uerba exeunt, ab illo nobis est habitus, uultus, incessus. Illo sano ac ualente oratio quoque robusta, fortis, uirilis est: si ille procubuit, et cetera ruinam sequuntur.

XXIII.

Rege incolumi mens omnibus una est:

amisso rupere fidem.

Rex noster est animus; hoc incolumi cetera manent in officio, parent, obtemperant: cum ille paulum uacillauit, simul dubitant. Cum uero cessit uoluptati, artes quoque eius actusque marcent et omnis ex languido fluidoque conatus est.

XXIV. Quoniam hac similitudine usus sum, perseuerabo. Animus noster modo rex est, modo tyrannus: rex cum honesta intuetur, salutem commissi sibi corporis curat et illi nihil imperat turpe, nihil sordidum; ubi uero inpotens, cupidus, delicatus est, transit in nomen detestabile ac dirum et fit tyrannus. Tunc illum excipiunt adfectus inpotentes et instant; qui initio quidem gaudet, ut solet populus largitione nocitura frustra plenus et quae non potest haurire contrectans; XXV. cum uero magis ac magis uires morbus exedit et in medullas neruosque descendere deliciae, conspectu eorum quibus se nimia auiditate inutilem reddidit laetus, pro suis uoluptatibus habet alienarum spectaculum, subministrator libidinum testisque, quarum usum sibi ingerendo abstulit. Nec illi tam gratum est abundare iucundis quam acerbum quod non omnem illum apparatum per gulam uentremque transmittit, quod non cum omni exoletorum feminarumque turba conuolutatur, maeretque quod magna pars suae felicitatis exclusa corporis angustiis cessat. XXVI. Numquid enim, mi Lucili, non in hoc furor est, quod nemo nostrum mortalem se cogitat, quod nemo inbecillum? immo quod nemo nostrum unum esse se cogitat? Aspice culinas nostras et concursantis inter tot ignes cocos: unum uideri putas uentrem cui tanto tumultu comparatur cibus? Aspice ueteraria nostra et plena multorum saeculorum uindemiis horrea: unum putas uideri uentrem cui tot consulum regionumque uina cluduntur? Aspice quot locis terra uertatur, quot millia colonorum arent, fodiant: unum uideri putas uentrem cui et in Sicilia et in Africa seritur? XXVII. Sani erimus et modica concupiscemus si unusquisque se numeret, metiatur simul corpus, sciat quam nec multum capere nec diu possit. Nihil tamen aeque tibi profuerit ad temperantiam omnium rerum quam frequens cogitatio breuis aeui et huius incerti: quidquid facies, respice ad mortem. Vale.

CXV. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Nimis anxium esse te circa uerba et compositionem, mi Lucili, nolo: habeo maiora quae cures. Quaere quid scribas, non quemadmodum; et hoc ipsum non ut scribas sed ut sentias, ut illa quae senseris magis adplices tibi et uelut signes. II. Cuiuscumque orationem uideris sollicitam et politam, scito animum quoque non minus esse pusillis occupatum. Magnus ille remissius loquitur et securius; quaecumque dicit plus habent fiduciae quam curae. Nosti comptulos iuuenes, barba et coma nitidos, de capsula totos: nihil ab illis speraueris forte, nihil solidum. Oratio cultus animi est: si circumtonsa est et fucata et manu facta, ostendit illum quoque non esse sincerum et habere aliquid fracti. III. Non est ornamentum uirile concinnitas. Si nobis animum boni uiri liceret inspicere, o quam pulchram faciem, quam sanctam, quam ex magnifico placidoque fulgentem uideremus, hinc iustitia, illinc fortitudine, hinc temperantia prudentiaque lucentibus! Praeter has frugalitas et continentia et tolerantia et liberalitas comitasque et (quis credat?) in homine rarum humanitas bonum splendorem illi suum adfunderent. Tunc prouidentia cum elegantia et ex istis magnanimitas eminentissima quantum, di boni, decoris illi, quantum ponderis grauitatisque adderent! quanta esset cum gratia auctoritas! Nemo illam amabilem qui non simul uenerabilem diceret. IV. Si quis uiderit hanc faciem altiorem fulgentioremque quam cerni inter humana consueuit, nonne uelut numinis occursu obstupefactus resistat et ut fas sit uidisse tacitus precetur, tum euocante ipsa uultus benignitate productus adoret ac supplicet, et diu contemplatus multum exstantem superque mensuram solitorum inter nos aspici elatam, oculis mite quiddam sed nihilominus uiuido igne flagrantibus, tunc deinde illam Vergili nostri uocem uerens atque attonitus emittat?

V. O quam te memorem, uirgo? namque haut tibi uultus

mortalis nec uox hominem sonat...

sis felix nostrumque leues quaecumque laborem.

Aderit leuabitque, si colere eam uoluerimus. Colitur autem non taurorum opimis corporibus contrucidatis nec auro argentoque suspenso nec in thensauros stipe infusa, sed pia et recta uoluntate. VI. Nemo, inquam, non amore eius arderet si nobis illam uidere contingeret; nunc enim multa obstrigillant et aciem nostram aut splendore nimio repercutiunt aut obscuritate retinent. Sed si , quemadmodum uisus oculorum quibusdam medicamentis acui solet et repurgari, sic nos aciem animi liberare inpedimentis uoluerimus, poterimus perspicere uirtutem etiam obrutam corpore, etiam paupertate opposita, etiam humilitate et infamia obiacentibus; cernemus, inquam, pulchritudinem illam quamuis sordido obtectam. VII. Rursus aeque malitiam et aerumnosi animi ueternum perspiciemus, quamuis multus circa diuitiarum radiantium splendor inpediat et intuentem hinc honorum, illinc magnarum potestatium falsa lux uerberet. VIII. Tunc intellegere nobis licebit quam contemnenda miremur, simillimi pueris, quibus omne ludicrum in pretio est; parentibus quippe nec minus fratribus praeferunt paruo aere empta monilia. Quid ergo inter nos et illos interest, ut Ariston ait, nisi quod nos circa tabulas et statuas insanimus, carius inepti? Illos reperti in litore calculi leues et aliquid habentes uarietatis delectant, nos ingentium maculae columnarum, siue ex Aegyptiis harenis siue ex Africae solitudinibus aduectae porticum aliquam uel capacem populi cenationem ferunt. IX. Miramur parietes tenui marmore inductos, cum sciamus quale sit quod absconditur. Oculis nostris inponimus, et cum auro tecta perfudimus, quid aliud quam mendacio gaudemus? Scimus enim sub illo auro foeda ligna latitare. Nec tantum parietibus aut lacunaribus ornamentum tenue praetenditur: omnium istorum quos incedere altos uides bratteata felicitas est. Inspice, et scies sub ista tenui membrana dignitatis quantum mali iaceat. X. Haec ipsa res quae tot magistratus, tot iudices detinet, quae et magistratus et iudices facit, pecunia, ex quo in honore esse coepit, uerus rerum honor cecidit, mercatoresque et uenales in uicem facti quaerimus non quale sit quidque sed quanti; ad mercedem pii sumus, ad mercedem impii, et honesta quamdiu aliqua illis spes inest sequimur, in contrarium transituri si plus scelera promittent. XI. Admirationem nobis parentes auri argentique fecerunt, et teneris infusa cupiditas altius sedit creuitque nobiscum. Deinde totus populus in alia discors in hoc conuenit: hoc suspiciunt, hoc suis optant, hoc dis uelut rerum humanarum maximum, cum grati uideri uolunt, consecrant. Denique eo mores redacti sunt ut paupertas maledicto probroque sit, contempta diuitibus, inuisa pauperibus. XII. Accedunt deinde carmina poetarum, quae adfectibus nostris facem subdant, quibus diuitiae uelut unicum uitae decus ornamentumque laudantur. Nihil illis melius nec dare uidentur di inmortales posse nec habere.

XIII.

Regia Solis erat sublimibus alta columnis,

clara micante auro.

Eiusdem currum aspice:

Aureus axis erat, temo aureus, aurea summae

curuatura rotae, radiorum argenteus ordo.

Denique quod optimum uideri uolunt saeculum aureum appellant. XIV. Nec apud Graecos tragicos desunt qui lucro innocentiam, salutem, opinionem bonam mutent.

Sine me uocari pessimum, [simul] ut diues uocer.

An diues omnes quaerimus, nemo an bonus.

Non quare et unde, quid habeas tantum rogant.

Vbique tanti quisque, quantum habuit, fuit.

Quid habere nobis turpe sit quaeris? nihil.

Aut diues opto uiuere aut pauper mori.

Bene moritur quisquis moritur dum lucrum facit.

Pecunia, ingens generis humani bonum,

cui non uoluptas matris aut blandae potest

par esse prolis, non sacer meritis parens;

tam dulce si quid Veneris in uultu micat,

merito illa amores caelitum atque hominum mouet.

XV. Cum hi nouissimi uersus in tragoedia Euripidis pronuntiati essent, totus populus ad eiciendum et actorem et carmen consurrexit uno impetu, donec Euripides in medium ipse prosiliuit petens ut exspectarent uiderentque quem admirator auri exitum faceret. Dabat in illa fabula poenas Bellerophontes quas in sua quisque dat. XVI. Nulla enim auaritia sine poena est, quamuis satis sit ipsa poenarum. O quantum lacrimarum, quantum laborum exigit! quam misera desideratis, quam misera partis est! Adice cotidianas sollicitudines quae pro modo habendi quemque discruciant. Maiore tormento pecunia possidetur quam quaeritur. Quantum damnis ingemescunt, quae et magna incidunt et uidentur maiora. Denique ut illis fortuna nihil detrahat, quidquid non adquiritur damnum est. XVII."At felicem illum homines et diuitem uocant et consequi optant quantum ille possidet". Fateor. Quid ergo? tu ullos esse condicionis peioris existimas quam qui habent et miseriam et inuidiam? Vtinam qui diuitias optaturi essent cum diuitibus deliberarent; utinam honores petituri cum ambitiosis et summum adeptis dignitatis statum! Profecto uota mutassent, cum interim illi noua suscipiunt cum priora damnauerint. Nemo enim est cui felicitas sua, etiam si cursu uenit, satis faciat; queruntur et de consiliis et de processibus suis maluntque semper quae reliquerunt. XVIII. Itaque hoc tibi philosophia praestabit, quo equidem nihil maius existimo: numquam te paenitebit tui. Ad hanc tam solidam felicitatem, quam tempestas nulla concutiat, non perducent te apte uerba contexta et oratio fluens leniter: eant ut uolent, dum animo compositio sua constet, dum sit magnus et opinionum securus et ob ipsa quae aliis displicent sibi placens, qui profectum suum uita aestimet et tantum scire se iudicet quantum non cupit, quantum non timet. Vale.

CXVI. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Vtrum satius sit modicos habere adfectus an nullos saepe quaesitum est. Nostri illos expellunt, Peripatetici temperant. Ego non uideo quomodo salubris esse aut utilis possit ulla mediocritas morbi. Noli timere: nihil eorum quae tibi non uis negari eripio. Facilem me indulgentemque praebebo rebus ad quas tendis et quas aut necessarias uitae aut utiles aut iucundas putas: detraham uitium. Nam cum tibi cupere interdixero, uelle permittam, ut eadem illa intrepidus facias, ut certiore consilio, ut uoluptates ipsas magis sentias: quidni ad te magis peruenturae sint si illis imperabis quam si seruies? II. "Sed naturale est" inquis "ut desiderio amici torquear: da ius lacrimis tam iuste cadentibus. Naturale est opinionibus hominum tangi et aduersis contristari: quare mihi non permittas hunc tam honestum malae opinionis metum"? nullum est uitium sine patrocinio; nulli non initium uerecundum est et exorabile, sed ab hoc latius funditur. Non obtinebis ut desinat si incipere permiseris. III. Inbecillus est primo omnis adfectus; deinde ipse se concitat et uires dum procedit parat: excluditur facilius quam expellitur. Quis negat omnis adfectus a quodam quasi naturali fluere principio? Curam nobis nostri natura mandauit, sed huic ubi nimium indulseris, uitium est. Voluptatem natura necessariis rebus admiscuit, non ut illam peteremus, sed ut ea sine quibus non possumus uiuere gratiora nobis illius faceret accessio: suo ueniat iure, luxuria est. Ergo intrantibus resistamus, quia facilius, ut dixi, non recipiuntur quam exeunt. IV. "Aliquatenus" inquis "dolere, aliquatenus timere permitte". Sed illud "aliquatenus" longe producitur nec ubi uis accipit finem. Sapienti non sollicite custodire se tutum est, et lacrimas suas et uoluptates ubi uolet sistet: nobis, quia non est regredi facile, optimum est omnino non progredi. V. Eleganter mihi uidetur Panaetius respondisse adulescentulo cuidam quaerenti an sapiens amaturus esset. "De sapiente" inquit "uidebimus: mihi et tibi, qui adhuc a sapiente longe absumus, non est committendum ut incidamus in rem commotam, inpotentem, alteri emancupatam, uilem sibi. Siue enim nos respicit, humanitate eius inritamur, siue contempsit, superbia accendimur. Aeque facilitas amoris quam difficultas nocet: facilitate capimur, cum difficultate certamus. Itaque conscii nobis inbecillitatis nostrae quiescamus; nec uino infirmum animum committamus nec formae nec adulationi nec ullis rebus blande trahentibus". VI. Quod Panaetius de amore quaerenti respondit, hoc ego de omnibus adfectibus dico: quantum possumus nos a lubrico recedamus; in sicco quoque parum fortiter stamus.

VII. Occurres hoc loco mihi illa publica contra Stoicos uoce: "nimis magna promittitis, nimis dura praecipitis. Nos homunciones sumus; omnia nobis negare non possumus. Dolebimus, sed parum; concupiscemus, sed temperate; irascemur, sed placabimur". VIII. Scis quare non possimus ista? quia nos posse non credimus. Immo mehercules aliud est in re: uitia nostra quia amamus defendimus et malumus excusare illa quam excutere. Satis natura homini dedit roboris si illo utamur, si uires nostras colligamus ac totas pro nobis, certe non contra nos concitemus. Nolle in causa est, non posse praetenditur. Vale.

CXVII. SENECA LVCILIO SVO SALVTEM

I. Multum mihi negotii concinnabis et, dum nescis, in magnam me litem ac molestiam inpinges, qui mihi tales quaestiunculas ponis, in quibus ego nec dissentire a nostris salua gratia nec consentire salua conscientia possum. Quaeris an uerum sit quod Stoicis placet, sapientiam bonum esse, sapere bonum non esse. Primum exponam quid Stoicis uideatur; deinde tunc dicere sententiam audebo.

II. Placet nostris quod bonum est corpus esse, quia quod a bonum est facit, quidquid facit corpus est. Quod bonum est prodest; faciat autem aliquid oportet ut prosit; si facit, corpus est. Sapientiam bonum esse dicunt; sequitur ut necesse sit illam corporalem quoque dicere. III. At sapere non putant eiusdem condicionis esse. Incorporale est et accidens alteri, id est sapientiae; itaque nec facit quicquam nec prodest. "Quid ergo?" inquit "non dicimus: bonum est sapere?" Dicimus referentes ad id ex quo pendet, id est ad ipsam sapientiam.

IV. Aduersus hos quid ab aliis respondeatur audi, antequam ego incipio secedere et in alia parte considere. "Isto modo" inquiunt "nec beate uiuere bonum est. Velint nolint, respondendum est beatam uitam bonum esse, beate uiuere bonum non esse". V. Etiamnunc nostris illud quoque opponitur: "uultis sapere; ergo expetenda res est sapere; si expetenda res est, bona est". Coguntur nostri uerba torquere et unam syllabam expetendo interponere quam sermo noster inseri non sinit. Ego illam, si pateris, adiungam. "Expetendum est" inquiunt "quod bonum est, expetibile quod nobis contingit cum bonum consecuti sumus. Non petitur tamquam bonum, sed petito bono accedit".

VI. Ego non idem sentio et nostros iudico in hoc descendere quia iam primo uinculo tenentur et mutare illis formulam non licet. Multum dare solemus praesumptioni omnium hominum et apud nos ueritatis argumentum est aliquid omnibus uideri; tamquam deos esse inter alia hoc colligimus, quod omnibus insita de dis opinio est nec ulla gens usquam est adeo extra leges moresque proiecta ut non aliquos deos credat. Cum de animarum aeternitate disserimus, non leue momentum apud nos habet consensus hominum aut timentium inferos aut colentium. Vtor hac publica persuasione: neminem inuenies qui non putet et sapientiam bonum et sapere.

VII. Non faciam quod uicti solent, ut prouocem ad populum: nostris incipiamus armis confligere. Quod accidit alicui, utrum extra id cui accidit est an in eo cui accidit? Si in eo est cui accidit, tam corpus est quam illud cui accidit. Nihil enim accidere sine tactu potest; quod tangit corpus est: nihil accidere sine actu potest; quod agit corpus est. Si extra est, postea quam acciderat recessit; quod recessit motum habet; quod motum habet corpus est. VIII. Speras me dicturum non esse aliud cursum, aliud currere, nec aliud calorem, aliud calere, nec aliud lucem, aliud lucere: concedo ista alia esse, sed non sortis alterius. Si ualetudo indifferens est, et bene ualere indifferens est; si forma indifferens est, et formonsum esse. Si iustitia bonum est, et iustum esse; si turpitudo malum est, et turpem esse malum est, tam mehercules quam si lippitudo malum est, lippire quoque malum est. Hoc ut scias, neutrum esse sine altero potest: qui sapit sapiens est; qui sapiens est sapit. Adeo non potest dubitari an quale illud sit, tale hoc sit, ut quibusdam utrumque unum uideatur atque idem. IX. Sed illud libenter quaesierim, cum omnia aut mala sint aut bona aut indifferentia, sapere in quo numero sit? Bonum negant esse; malum utique non est; sequitur ut medium sit. Id autem medium atque indifferens uocamus quod tam malo contingere quam bono possit, tamquam pecunia, forma, nobilitas. X. Hoc, ut sapiat, contingere nisi bono non potest; ergo indifferens non est. Atqui ne malum quidem est, quod contingere malo non potest; ergo bonum est. Quod nisi bonus non habet bonum est; sapere non nisi bonus habet; ergo bonum est. "Accidens est" inquit "sapientiae". Hoc ergo quod uocas sapere, utrum facit sapientiam an patitur? Siue facit illud siue patitur, utroque modo corpus est; nam et quod fit et quod facit corpus est. Si corpus est, bonum est; unum enim illi deerat quominus bonum esset, quod incorporale erat.

XI. Peripateticis placet nihil interesse inter sapientiam et sapere, cum in utrolibet eorum et alterum sit. Numquid enim quemquam existimas sapere nisi qui sapientiam habet? numquid quemquam qui sapit non putas habere sapientiam? XII. Dialectici ueteres ista distinguunt; ab illis diuisio usque ad Stoicos uenit. Qualis sit haec dicam. Aliud est ager, aliud agrum habere, quidni? cum habere agrum ad habentem, non ad agrum pertineat. Sic aliud est sapientia, aliud sapere. Puto, concedes duo esse haec, id quod habetur et cum qui habet: habetur sapientia, habet qui sapit. Sapientia est mens perfecta uel ad summum optimumque perducta; ars enim uitae est. Sapere quid est? non possum dicere "mens perfecta", sed id quod contingit perfectam mentem habenti; ita alterum est mens bona, alterum quasi habere mentem bonam.

XIII. "Sunt" inquit "naturae corporum, tamquam hic homo est, hic equus; has deinde sequuntur motus animorum enuntiatiui corporum. Hi habent proprium quiddam et a corporibus seductum, tamquam uideo Catonem ambulantem: hoc sensus ostendit, animus credidit. Corpus est quod uideo, cui et oculos intendi et animum. Dico deinde: Cato ambulat. Non corpus" inquit "est quod nunc loquor, sed enuntiatiuum quiddam de corpore, quod alii erratum uocant, alii enuntiatum, alii dictum. Sic cum dicimus "sapientiam", corporale quiddam intellegimus; cum dicimus "sapit", de corpore loquimur. Plurimum autem interest utrum illud dicas an de illo".

XIV. Putemus in praesentia ista duo esse (nondum enim quid mihi uideatur pronuntio): quid prohibet quominus aliud quidem sit sed nihilominus bonum? Dicebam paulo ante aliud esse agrum, aliud habere agrum. Quidni? in alia enim natura est qui habet, in alia quod habetur: illa terra est, hic homo est. At in hoc de quo agitur eiusdem naturae sunt utraque, et qui habet sapientiam et ipsa. XV. Praeterea illic aliud est quod habetur, alius qui habet: hic in eodem est et quod habetur et qui habet. Ager iure possidetur, sapientia natura; ille abalienari potest et alteri tradi, haec non discedit a domino. Non est itaque quod compares inter se dissimilia.

Coeperam dicere posse ista duo esse et tamen utraque bona esse, tamquam sapientia et sapiens duo sunt et utrumque bonum esse concedis. Quomodo nihil obstat quominus et sapientia bonum sit et habens sapientiam, sic nihil obstat quominus et sapientia bonum sit et habere sapientiam, id est sapere. XVI. Ego in hoc uolo sapiens esse, ut sapiam. Quid ergo? non est id bonum sine quo nec illud bonum est? Vos certe dicitis sapientiam, si sine usu detur, accipiendam non esse. Quid est usus sapientiae? sapere: hoc est in illa pretiosissimum, quo detracto superuacua fit. Si tormenta mala sunt, torqueri malum est, adeo quidem ut illa non sint mala si quod sequitur detraxeris. Sapientia habitus perfectae mentis est, sapere usus perfectae mentis: quomodo potest usus eius bonum non esse quae sine usu bonum non est? XVII. Interrogo te an sapientia expetenda sit: fateris. Interrogo an usus sapientiae expetendus sit: fateris. Negas enim te illam recepturum si uti ea prohibearis. Quod expetendum est bonum est. Sapere sapientiae usus est, quomodo eloquentiae eloqui, quomodo oculorum uidere. Ergo sapere sapientiae usus est, usus autem sapientiae expetendus est; sapere ergo expetendum est; si expetendum est, bonum est.

XVIII. Olim ipse me damno qui illos imitor dum accuso et uerba apertae rei inpendo. Cui enim dubium potest esse quin, si aestus malum est, et aestuare malum sit? si algor malum est, malum sit algere? si uita bonum est, et uiuere bonum sit? Omnia ista circa sapientiam, non in ipsa sunt; at nobis in ipsa commorandum est. XIX. Etiam si quid euagari libet, amplos habet illa spatiososque secessus: de deorum natura quaeramus, de siderum alimento, de his tam uariis stellarum discursibus, an ad illarum motus nostra moueantur, an corporibus omnium animisque illinc impetus ueniat, an et haec quae fortuita dicuntur certa lege constricta sint nihilque in hoc mundo repentinum aut expers ordinis uolutetur. Ista iam formatione morum recesserunt, sed leuant animum et ad ipsarum quas tractat rerum magnitudinem attollunt; haec uero de quibus paulo ante dicebam minuunt et deprimunt nec, ut putatis, exacuunt, sed extenuant. XX. Obsecro uos, tam necessariam curam maioribus melioribusque debitam in re nescio an falsa, certe inutili terimus? Quid mihi profuturum est scire an aliud sit sapientia, aliud sapere? Quid mihi profuturum est scire illud bonum esse, hoc non esse? Temere me geram, subibo huius uoti aleam: tibi sapientia, mihi sapere contingat. Pares erimus. XXI. Potius id age ut mihi uiam monstres qua ad ista perueniam. Dic quid uitare debeam, quid adpetere, quibus animum labantem studiis firmem, quemadmodum quae me ex transuerso feriunt aguntque procul a me repellam, quomodo par esse tot malis possim, quomodo istas calamitates remoueam quae ad me inruperunt, quomodo illas ad quas ego inrupi. Doce quomodo feram aerumnam sine gemitu meo, felicitatem sine alieno, quomodo ultimum ac necessarium non exspectem sed ipsemet, cum uisum erit, profugiam.

XXII. Nihil mihi uidetur turpius quam optare mortem. Nam si uis uiuere, quid optas mori? siue non uis, quid deos rogas quod tibi nascenti dederunt? Nam ut quandoque moriaris etiam inuito positum est, ut cum uoles in tua manu est; alterum tibi necesse est, alterum licet. XXIII. Turpissimum his diebus principium diserti mehercules uiri legi: "ita[que]" inquit "quam primum moriar". Homo demens, optas rem tuam. "Ita quam primum moriar". Fortasse inter has uoces senex factus es; alioqui quid in mora est? Nemo te tenet: euade qua uisum est; elige quamlibet rerum naturae partem, quam tibi praebere exitum iubeas. Haec nempe sunt et elementa quibus hic mundus administratur; aqua, terra, spiritus, omnia ista tam causae uiuendi sunt quam uiae mortis. XXIV. "Ita quam primum moriar": "quam primum" istud quid esse uis? quem illi diem ponis? citius fieri quam optas potest. Inbecillae mentis ista sunt uerba et hac detestatione misericordiam captantis: non uult mori qui optat. Deos uitam et salutem roga: si mori placuit, hic mortis est fructus, optare desinere.

XXV. Haec, mi Lucili, tractemus, his formemus animum. Hoc est sapientia, hoc est sapere, non disputatiunculis inanibus subtilitatem uanissimam agitare. Tot quaestiones fortuna tibi posuit, nondum illas soluisti: iam cauillaris? Quam stultum est, cum signum pugnae acceperis, uentilare. Remoue ista lusoria arma: decretoriis opus est. Dic qua ratione nulla animum tristitia, nulla formido perturbet, qua ratione hoc secretarum cupiditatium pondus effundam. Agatur aliquid. XXVI. "Sapientia bonum est, sapere non est bonum": sic fit ut negemur sapere, ut hoc totum studium derideatur tamquam operatum superuacuis.

Quid si scires etiam illud quaeri, an bonum sit futura sapientia? Quid enim dubi est, oro te, an nec messem futuram iam sentiant horrea nec futuram adulescentiam pueritia uiribus aut ullo robore intellegat? Aegro interim nil uentura sanitas prodest, non magis quam currentem luctantemque post multos secuturum menses otium reficit. XXVII. Quis nescit hoc ipso non esse bonum id quod futurum est, quia futurum est? Nam quod bonum est utique prodest; nisi praesentia prodesse non possunt. Si non prodest, bonum non est; si prodest, iam est. Futurus sum sapiens; hoc bonum erit cum fuero: interim non est. Prius aliquid esse debet, deinde quale esse. XXVIII. Quomodo, oro te, quod adhuc nihil est iam bonum est? Quomodo autem tibi magis uis probari non esse aliquid quam si dixero "futurum est"? nondum enim uenisse apparet quod ueniet. Ver secuturum est: scio nunc hiemem esse. Aestas secutura est: scio aestatem non esse. Maximum argumentum habeo nondum praesentis futurum esse. XXIX. Sapiam, spero, sed interim non sapio; si illud bonum haberem, iam hoc carerem malo. Futurum est ut sapiam: ex hoc licet nondum sapere me intellegas. Non possum simul et in illo bono et in hoc malo esse; duo ista non coeunt nec apud eundem sunt una malum et bonum.

XXX. Transcurramus sollertissimas nugas et ad illa quae nobis aliquam opem sunt latura properemus. Nemo qui obstetricem parturienti filiae sollicitus accersit edictum et ludorum ordinem perlegit; nemo qui ad incendium domus suae currit tabulam latrunculariam prospicit ut sciat quomodo alligatus exeat calculus. XXXI. At mehercule omnia tibi undique nuntiantur, et incendium domus et periculum liberorum et obsidio patriae et bonorum direptio; adice isto naufragia motusque terrarum et quidquid aliud timeri potest: inter ista districtus rebus nihil aliud quam animum oblectantibus uacas? quid inter sapientiam et sapere intersit inquiris? nodos nectis ac soluis tanta mole inpendente capiti tuo? XXXII. Non tam benignum ac liberale tempus natura nobis dedit ut aliquid ex illo uacet perdere. Et uide quam multa etiam diligentissimis pereant: aliud ualetudo, sua cuique abstulit, aliud suorum; aliud necessaria negotia, aliud publica occupauerunt; uitam nobiscum diuidit somnus. Ex hoc tempore tam angusto et rapido et nos auferente quid iuuat maiorem partem mittere in uanum? XXXIII. Adice nunc quod adsuescit animus delectare se potius quam sanare et philosophiam oblectamentum facere cum remedium sit. Inter sapientiam et sapere quid intersit nescio: scio mea non interesse sciam ista an nesciam. Dic mihi: cum quid inter sapientiam et sapere intersit didicero, sapiam? Cur ergo potius inter uocabula me sapientiae detines quam inter opera? Fac me fortiorem, fac securiorem, fac fortunae parem, fac superiorem. Possum autem superior esse si derexero eo omne quod disco. Vale.