1

65

Etsi me adsiduo confectum cura dolore

sevocat a doctis, Ortale, virginibus,

nec potis est dulcis Musarum expromere fetus

mens animi, tantis fluctuat ipsa malis -

5namque mei nuper Lethaeo gurgite fratris

pallidulum manans alluit unda pedem,

Troia Rhoeteo quem subter litore tellus

ereptum nostris obterit ex oculis.

. . . .

Numquam ego te, vita frater amabilior,

10aspiciam posthac? At certe semper amabo,

semper maesta tua carmina morte canam,

qualia sub densis ramorum concinit umbris

Daulias, absumpti fata gemens Ityli.

Sed tamen in tantis maeroribus, Ortale, mitto

15haec expressa tibi carmina Battiadae,

ne tua dicta vagis nequiquam credita ventis

effluxisse meo forte putes animo,

ut missum sponsi furtivo munere malum

procurrit casto virginis e gremio,

20quod miserae oblitae molli sub veste locatum,

dum adventu matris prosilit, excutitur,

atque illud prono praeceps agitur decursu,

huic manat tristi conscius ore rubor.

65

Ētsī me ādsĭdŭō cōnfēctūm cūră dŏlōrĕ

sēvŏcăt ā dōctīs, ‖ Ōrtălĕ, vīrgĭnĭbūs,

nēc pŏtĭs ēst dūlcīs Mūsārum ēxprōmĕrĕ fētūs

mēns ănĭmī, tāntīs ‖ flūctŭăt īpsă mălīs -

nāmquĕ mĕī nūpēr Lēthaēō gūrgĭtĕ frātrīs5

pāllĭdŭlūm mānāns ‖ āllŭĭt ūndă pĕdēm,

Trōĭă Rhoētēō quēm sūbtēr lītŏrĕ tēllūs

ērēptūm nōstrīs ‖ ōbtĕrĭt ēx ŏcŭlīs.

. . . .

Nūmquam ĕgŏ tē, vītā ‖ frātĕr ămābĭlĭōr,

āspĭcĭām pōsthāc? Āt cērtē sēmpĕr ămābō,10

sēmpēr maēstă tŭā ‖ cārmĭnă mōrtĕ cănām,

quālĭă sūb dēnsīs rāmōrūm cōncĭnĭt ūmbrīs

Daūlĭăs, ābsūmptī ‖ fātă gĕmēns Ĭtўlī.

Sēd tămĕn īn tāntīs maērōrĭbŭs, Ōrtălĕ, mīttō

haēc ēxprēssă tĭbī ‖ cārmĭnă Bāttĭădaē,15

nē tŭă dīctă văgīs nēquīquām crēdĭtă vēntīs

ēfflūxīssĕ mĕō ‖ fōrtĕ pŭtēs ănĭmō,

ūt mīssūm spōnsī fūrtīvō mūnĕrĕ mālūm

prōcūrrīt cāstō ‖ vīrgĭnĭs ē grĕmĭō,

quōd mĭsĕrae ōblītaē mōllī sūb vēstĕ lŏcātūm,20

dum ādvēntū mātrīs ‖ prōsĭlĭt, ēxcŭtĭtūr,

ātque īllūd prōnō praēcēps ăgĭtūr dēcūrsū,

huīc mānāt trīstī ‖ cōnscĭŭs ōrĕ rŭbōr.