[134]
Ἐπίκουρος φανή[σεται] καὶ τετηρηκὼς [ἅπαν]τα καὶ τοῖς φί[λοις τ]ηρεῖν παρεγ[γυηκ]ὼς οὐ μόνον [διὰ τ]οὺς νόμους, ἀλλὰ διὰ φυσεικὰς [αἰ[τίας]· προσεύχεσθαι γὰρ ἐν τῷ Περὶ [ ] [ ] οἰκεῖον εἶναι [σοφί]αι φησίν, οὐχ ὡς [ἀχθο]μένων τῶν [θεῶν] εἰ μὴ ποιή[σομεν,] ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐπίνοιαν τῶν [ὑπερβ]αλλουσῶν [δυνά]μει καὶ σπου[δαιότ]ητι φύσεων.
[135]
[ καὶ] τίν' αἰτίαν [βλάβης] καὶ σωτηρία[ς ἀνθρώποις διὰ τοῦ θε[οῦ καταλειπτέον, ὑπ[ογράφει διὰ πλειό[νων·]
[136]
κἀν ἄλλοις δέ φησι· προσπτύω τῷ καλῷ καὶ τοῖς κενῶς αὐτὸ θαυμάζουσιν, ὅταν μηδεμίαν ἡδονὴν ποιῇ.
[137]
φέρων τὴν ἐπιστολὴν παρὰ σο[ῦ] καὶ τὸν διαλογισμὸν ὃν ἐπεπόησο περὶ τῶν ἀνθρώπ̣ων, ὅσοι μήτε τὴν ἀναλογίαν τὴν κατὰ τὰ φαινόμεν[α ἐ]ν τοῖς ἀοράτοις ο[ὖς]αν ἠδύναντο συνιδεῖν μήτε τὴν συμφωνίαν τὴν ταῖς αἰσθήσεσιν ὑπάρχουσαν πρὸς τὰ ἀόρατ̣α καὶ πάλι[ν] ἀντιμ[α]ρτύρ[η]σιν.