Iamque pedem referens casus evaserat omnes,

redditaque Eurydice superas veniebat ad auras

pone sequens - namque hanc dederat Proserpina legem -,

cum subita incautum dementia cepit amantem,

ignoscenda quidem, scirent si ignoscere Manes:

restitit, Eurydicenque suam iam luce sub ipsa

immemor, heu, victusque animi respexit. Ibi omnis

effusus labor, atque immitis rupta tyranni

foedera, terque fragor stagnis auditus Avernis.

Illa: "Quis et me" inquit "miseram et te perdidit, Orpheu,

quis tantus furor? En, iterum crudelia retro

fata vocant, conditque natantia lumina somnus.

Iamque vale: feror ingenti circumdata nocte,

invalidasque tibi tendens, heu non tua, palmas!"

Dixit, et ex oculis subito, ceu fumus in auras

commixtus tenues, fugit diversa, neque illum

prensantem nequiquam umbras, et multa volentem

dicere, praeterea vidit, nec portitor Orci

amplius obiectam passus transire paludem.